Ирина Тумбовска Талеска, маркетинг и ПР

 

Секоја книга што ја издава „Антолог“ ми е особено драга, но овие неколку наслови и автори се тие кои ме прават горда што сум дел од овој тим. Топло ви препорачувам да ги прочитате! 

 

„Процес“ од Франц Кафка

Кафка е еден од оние автори кои би сакала да ги запознаам во живо. Благодарна сум му на Макс Брод што наместо да ги запали романите на Кафка, меѓу кои и „Процес“, како што му било посочено од авторот, тој одлучил да ги објави. „Процес“ несомнено е едно од најважните книжевни дела на XX век. Кафка се изразува едноставно, неутрално и ладно, без многу емоции и бои, а чувството додека се чита „Процес“ е темно, депресивно, мачно и парадоксално. Сите сме дел од некој таков „процес“, каде постојат многу прашања без одговор. Токму затоа сметам дека Кафка треба да биде присутен во сечија домашна библиотека.

 

„Војната нема женско лице“ од  Светлана Алексиевич

Ова е книга што треба да ја прочита секој жив човек. Задолжително! Книга која ќе ве натера да си го засакате животот,  да си ги гушнете блиските и да бидете благодарни што вашето секојдневие не е како тоа за кое читате. Секој друг збор е излишен.

 

 

„Остров“  од  Меша Селимовиќ

Студирав на Катедрата за македонска книжевност и јужнословенски книжевности и токму таму научив да го љубам Меша Селимовиќ. Со него растев, во секоја смисла на зборот! Секое негово дело има посебна тежина, а неговите мисли долго се паметат. „Остров“ ја сакам затоа што кога би ја претворила оваа книга во чувство, ќе биде меланхолија. А јас ја сакам меланхолијата.

 

„Обвинета“ од Славенка Дракулиќ

Фрида Кало беше таа која ме запозна со Славенка Дракулиќ. И така, го засакав стилот на нејзиното раскажување. Кога и да имам потреба да сум во друштво на добра книга, секогаш бирам тоа да е некоја женска приказна. „Обвинета“  е роман  за едно дисфункционално семејство, во кое жените имаат огромна тежина која ја носат во себе и си ја предаваат од генерација на генерација. Сите нив ги спојува болката. А Дракулиќ, многу добро успева да пишува за сите женски теми, за нивното  тело, младо и старо, за нивната болка (психичка, но и физичка), копнеж, тага, омраза, љубов, желба, умор, страв, страст…

 

„Љубавина“  од Ѓоко Здравески

Поезијата отсекогаш и засекогаш ми е најголема љубов. А секој стих во „Љубавина“ ме враќа во едно време, кога зимата е ладна и убава, виното пивко и евтино, љубовта  детска и чиста, „Менада“ сѐ уште е тука и ништо на светот не е поважно од „Астални проекции“ со Ана и Ѓоко.