Жарко Кујунџиски, главен уредник

 

 

1.

Неверојатната приказна за џиновската круша – Jaкоб Мартин Стрид (превод: Лара Крстева-Ичокаева)

Читајќи ја вечер по вечер со Јаков, се искачи на врвот од листата со книги што најмногу пати сум ги прочитал во животот. Оваа сликовница-роман може слободно да се вика и „Чудесната приказна за неверојатната круша“!

 

2.

Оксфордски убиства – Гиљермо Мартинес

Гиљермо Мартинес е мој омилен автор уште со „Жената на маестрото“. Ја одбирам неговата „Оксфордски убиства“ бидејќи е замислена како трилогија што досега има уште едно продолжение: („Убиствата на Алиса“) и бидејќи успева како ретко кој друг (можеби како и Умберто Еко) да гази успешно на тенката линија меѓу врвната книжевна вредност и возбудата на трилерот.

 

3.

Лавр – Евгениј Водолазкин во превод на Павел Попов

Верувам во книжевност што го менува читателот. Оваа книга ме промени.

4.

Војната нема женско лице – Светлана Алексиевич

Велат: војната е играчка смислена за мажите. Но, дали навистина е така. Дали војната има и женска страна? Да, и тоа многу силна. Нобеловката Светлана Алексиевич конечно ги става на spotlight и им дава глас на премолчените жени од Втората светска војна.

 

5.

Патот до дома секое утро е сѐ подолг и подолг – Фредрик Бакман

Со години кога ќе се кажеше краток роман прво помислував на „Свила“ од Алесандро Барико. Но, сензацијата од Шведска – Фредрик Бакман го смени тоа. Сега, кога ќе ме прашаат за омилениот краток роман одговарам без двоумење „Патот до дома секое утро е се подолг и подолг“. И „Свила“ 🙂