Рецензија за „Збогум, сеништа“ од Надја Теранова

 

 

Колку исчезнувањето на некоја драга личност за нас би можела да влијае на нашиот понатамошен емоционален развој и соочување со она што останало од него, е токму овој роман на Надја.

Главниот лик Ида Лаквидара секој ден живее со болката и неможноста да се исплаче за својот исчезнат татко, бидејќи и после дваесет и три години неговото тело не е најдено. Слободна се чувствува во Рим, каде што го запознава сопругот Пјетро. Нејзините емоции ги прикрива преку радиоемисијата што ја води во која ги пишува лажните, но сепак вистински приказни во кои го излева своето страдање.

Нејзиниот татко ги напушта кога таа има тринаесет години. Едноставно заминува и не се враќа повеќе. Ова е она нешто кое влијае на емоциите на Ида, поради што таа слабо ги покажува и умешно ги скрива.  На повикот од мајка си да се врати дома во Месина, Сицилија, заради реновирање на куќата, Ида одговара позитивно.

Она од што најмногу се плаши, е да не биде пронајдена црвената железна кутија со спомените за татко ѝ: ,,Не, човек не престанува да сака некого кога името и телото му ги снемало: од присутните во себе ги носиме гласот и мирисот, двете најминливи траги, би ги препознале секаде… Мирисот на тутун на татко ми, неговиот назален и надмен глас ме придружуваа секаде каде што одев последниве дваесет и три години, а понекогаш ми се чинеше дека ќе ги фатам, но потоа секогаш следуваше чувство на пораз.”  Поради неприфаќањето дека татко ѝ си  заминал без збор, без збогување и запрашувањето дали всушност за тоа е виновна самата таа, Ида наидува на ќорсокак. Едноставно не е свесна за тагата на другите што ја опкружуваат.

На средбата со пријателката од детството-Сара и животот поминат во Месина со неа (сите изживеани работи), како и запознавањето на новиот пријател кај мајка ѝ -работник во врска со куќата, Ида ќе се промени. Ќе се помири со фактот дека одлуката на татко ѝ да замине без поздрав, е само негова и нема врска со неа.

Стегите кои ги чувствува во Месина, поради тоа што ликот на татко ѝ е насекаде, повеќе ги нема кога конечно Ида ќе се ослободи од спомените, фрлајќи ја кутијата, а со тоа и ослободување од замислениот лик на татко и кој се врти само во нејзината глава.  Ова всушност претставува симболичен погреб и помирување со фактот, ослободување од непријатноста и длабоките мисли кои сè дотогаш го обвивале нејзиното срце. Со ова Ида се збогува со споменот за татко ѝ од каде и романот го добива името ,,Збогум сеништа”.

 

Пишува: Весна Ѓореска Цветкоска