Рецензија од прв читател: Ана за „Седум часот и педесет минути“ од Јован Илиевски
Кој би рекол дека македонски автор би го направил она што некогаш само Виктор Иго во „Богородичната црква во Париз“ се осмелил да го направи? „Тоа“ нешто е она коешто ме спои со овој роман, без разлика на веќе големото влијание од првиот дел „Татко ми, Босфор“.
Романот „Седум часот и педесет минути“ изобилува со феноменологија, мистицизам и сето она што се случува во животот на човекот, а тој да не е свесен за истото. Приказната продолжува околу Иштар Азим, братот на Камила Џалал којашто веќе знаеме дека е мртва на крајот од првиот дел од приказната. Авторот нè води низ едно четиво кое се занимава со различностите на човековиот свет. Доброто и злото, богатството и сиромаштијата, црното и белото и сите други можни поларитети.
Во текот на романот, приказната наметнува и прашање кое станува и главна расправа на наративот, а тоа е: Што ако преку ноќ исчезне причината за борбата помеѓу христијанството и исламот? Потоа, Аја Софија постанува алатка со која авторот се служи, за да ја долови суштината на расплетот. Она што се случува во врска со џамијата или црквата, нема да го откријам.
Романот има нишка и на психотрилер, занимавајќи се со психолошките процеси на секој еден лик посебно. Авторот, како психолог, навлегува подлабоко во чувствата, доживувањата и траумите на протагонистите и антагонистите. А, кога веќе споменав траума – траумата е многу вешто искористена да манипулира со водечкиот лик Иштар, неговата сопруга Асли, нивната внука, и уште многу ликови, далеку побројни од „Татко ми, Босфор“.
Прекрасна и конкретна завршница на митот за Камила Џалал, што како таков го обогатува и овој роман, без да остави некакво неодговорено прашање на целата мистерија што се врти околу убиствата на Босфор и причината зад нив.
Во секој случај, роман вреден за вашето време, особено ако сте љубители на психотрилери и историска фикција. „Седум часот и педесет минути“ може да се прочита и засебно, но препорачувам најпрво да го доживеете „Татко ми, Босфор“, за да го впиете и вториот роман во целост.
Тука, ќе оставам и извадок од романот кој ми остави длабок впечаток.
Чуден беше овој животен пат. Од една поларност, во сосем друга – како од едно духовно разјаснувачко доживување, до голем блуд и човечко искушение. Та, и на тој начин, Бог го поучува човекот. Преку спротивности. Преку поларности. Од црно, на бело. Од молитва, до блуд. Преку две различни страни низ кои човек треба да се распознае себе и да созрее. Небаре е залудно што ангелите небески имаат пар крилја. Зашто човек никогаш не пие од еден извор, туку од два. За на крајот од својот живот да може многу лесно да летне. Ако летне, ги вкусил и двата света. И светлината, и казанот. И патем, некаде помеѓу се наоѓа гревот, како општествен конструкт. Ако не постои контекстот, гревот ќе го изгуби своето значење.
Пишува: Ана Илиевска
