Кутија на приказни: наградени творби

 

 

Во рамките на проектот „United we read! / Читаме заедно!“, на 15 октомври оваа година ја отворивме Кутијата на приказни, во која ве поканивме да ги споделите сите ваши КОВИД-19 пораки до светот. Ни пристигнаа голем број прекрасни творби, од кои најдобрите во текот на следните недели ќе бидат објавени на нашиот блог.

За почеток ви ги претставуваме победничките три, чии автори добија подарок од книгите објавени преку проектот.

 

Прво место

Неподносливата леснотија на недостижноста на допирот… – Марија Андреева

Овие осум месеци постојано читав предлози за пополнување на времето за време на пандемијата и уште почесто гледав како овие предлози се споделуваат на друштвените мрежи.

А јас што да кажам?

Не научив нов јазик.

Не испеков леб. Ни обичен, ни со банана.

Не се пронајдов себеси. Не се просветлив. Не ослабев (напротив!).

Не станав најдобра верзија на себеси.

А не купив ни десет пакети тоалетна хартија наеднаш.

Само една работа открив.

Открив колку ми недостига допирот. Оној обичен, човечки допир.

Кога шетам низ град, замислена, пребројувајќи ги сите обврски и работи што треба да ги направам и одеднаш ќе видам познат лик, некој кого го немам видено со месеци. И онаа широка насмевка што се појавува и онаа силна прегратка, која покажува почит, среќа, недостигање, поздрав, сè во едно. Тоа ми недостига.

Кога некој ќе каже нешто, па онака спонтано ќе го потчукнам по рамо. Или обратно. И тоа ми недостига. Ми недостига дури и она „да пукне“ што го правиме со познајниците на минување.

Кога ќе се израдувам за нешто, па во момент на среќа ќе го прегрнам првиот човек што ми е во близина. Без калкулации и размислувања. Прегратка како потврда на чиста и бескрајна радост.

Кога сум тажна и кога сум на раб да се расплачам, а гордоста не ми дозволува да се расплачам, па некој нежно ќе ме прибере во прегратка, прегратка како засолниште, како прибежите, како сигурна лулка, место каде што не постои гордоста и каде што можеш да пуштиш солзите да течат и да ти падне товарот од рамената.

Осум месеци. Оваа пандемија ми украде осум месеци од животот и милион можности за допир. Обичен, човечки, секојдневен.

Кој би рекол дека од сите работи што ни се недостижни, најнедостижни ќе станат допирот и прегратката?

Кој би рекол дека ќе шетам низ град и ќе видам некој што ми значи, а единствен начин да ја изразам радоста дека сум го видела е млакото мавтање со рака (на растојание од десет метри)?

Кој би рекол дека неможноста за обичен допир ќе создаде толкав недостиг, празнина и немир во мојата душа?

Душата е неоткриениот дел од битието на човекот, сепак има потреба од допир.

И навистина, технологијата ни овозможи лесно да продолжиме во време на пандемија: состаноци на Zoom, онлајн-пазарење, онлајн-достава на храна, онлајн-претстави, концерти и сервиси за гледање филмови и серии. Технологијата ни овозможи еден куп работи за време на пандемијата.

Но работата е многу едноставна:

Можеш да се сретнеш, но не можеш да допреш некого преку Zoom. Можеш да чес%D