Рецензија од прв читател: Марија за „Злосторство и казна“ од Фјодор М. Достоевски
Роман кој е длабоко психолошки и реалистичен. Главниот лик е Родион Романович Раскољников, млад човек кој студирал право, но поради сиромаштијата во која запаѓа е принуден да се откаже од студиите. Неговиот карактер е различен во разни моменти, како внатре во него да се борат две спротивставености. Се затвора и се повлекува во самиот себе не сакајќи никого да види, дури ни слугинката која му носела храна во собата. Во тие тешки моменти тој сака да ја провери на дело својата теорија, а тоа е дека постојат обични и необични луѓе. На втората група луѓе им е дозволено да извршуваат злосторства, па така Раскољников сака да си докаже самиот на себе дека тој не е обичен човек, така што решава да ја убие старата лихварка Аљона Ивановна. Поттик за овој чин е неговата сиромаштија и бедната состојба во која живеат мајка му Пулхерија и сестра му Дуња, а и случајно слушнатиот разговор помеѓу еден студент и службеник дека таа старица треба да се убие за доброто на сите.
Овој роман изобилува со голема палета ликови, сѐ е прикажано реалистично и животот на ликовите побудува длабоко размислување. Ако главниот лик Раскољников не се предал на мрачните мисли, на самосожалувањето, пасивноста, тој како млад човек можел да се избори против сиромаштијата, така што ќе работел и ќе немал време да запаѓа во тага и меланхолија. Да не бил себичен, немало неговата мајка и сестра да се жртвуваат за него и од своите пари да одделуваат за неговото студирање. Да не бил горделив, немало да ја измисли теоријата за обични и необични луѓе и да се смета дека не е како другите луѓе. Верата во Бога би му помогнала да ги надмине искушенијата и неговата состојба на духот би се подобрила бидејќи би имал во кого да верува и во кого да се надева. Неговото огорчено срце би воскреснало кога тој би имал некого да љуби, да почувствува љубов и да биде сакан. Покајанието како важен елемент за постигнувањето мир и со Бога и со себеси е проткаено низ ова дело затоа што ако Раскољников не се покајал на крајот, сѐ уште ќе се измачувал и немало да има мир. Љубовта, покајанието, верата и надежта може да го спасат секој човек дури и од најлошите работи кои може да ги направи во моменти на слабост или избезуменост. Човек може самиот себеси да се казни многу повеќе со тоа што мисли дека ако изврши некое злосторство и никој не дознае за тоа, така и ќе остане, но Бог е оној кој сѐ гледа и сѐ знае и трпеливо чека луѓето да се покајат и да се вратат во прегратките на својот татко.
Пишува: Марија Бигорска
