Дај пет за Катерина Шошко

 

 

Катерина Шошко е родена на 3 септември 1986 година во Скопје. Во 2008 дипломирала на Правниот факултет „Јустинијан Први“ на насоката Политички науки, а во 2013 магистрирала на истиот факултет, на насоката Применета политика. Од 2011 година пишува за домашни електронски медиуми, а во моментов работи како СЕО контент писател. Авторка е на криминално-психолошкиот трилер „Крвава месечина“ (2016), кој во 2017 година ја добри наградата „Македоника“ за книга на месецот.

„Случајот Чернобог“, која неодамна излезе во издание на „Антолог“, е нејзина втора објавена книга.

Во продолжение прочитајте кои наслови таа ги избра како свои фаворити.

 

Ретко кога сум излегла од книжарницата на „Антолог“ без две-три книги. Прелетувам со поглед низ домашниве полици со книги, селектирам, додавам, одземам, и на крајот мојот избор изгледа вака.

 

„ДНК“ – Ирса Сигурдардотир

Ми ја препорачаа на саемот на книга и мислев дека ќе биде уште еден трилер за кој некаде на средината ќе можам да насетам како ќе заврши. Ова е приказна што буквално до последните страници ме држеше во неизвесност, а крајот ме вџаши (да не речам згади). Ми се допадна до степен што потоа гуглав дали има и филм снимен според приказната. Авторката не го штеди читателот од деталите на убиствата. Остра како исландски студ.

 

„Азбука за непослушните“ – Венко Андоновски

Маестралноста на Венко ја познавам одамна, но некако доцна дојдов до ова книже, напишано многу пред безвременските „Папокот на светот“ и „Вештица“. Излишно е да зборувам за стилот и мајсторијата со кои писателот те маѓепсува и те води во осумстотини и некоја во манастир на планината Олимп. Ако не сте го читале Венко, мој предлог е да почнете со оваа книга, па потоа со „Папокот“ и така натаму. Секоја реченица се лепи во мозокот и останува таму. Книга што ти ги прочистува вијугите од сета напластена нечистотија.

 

 

„Сфинга на гневот“ – Жарко Кујунџиски

Во ова Скопје на Кујунџиски постои писател што го има напишано романот над романите и потоа, уживајќи во својата слава, решава да го држи издавачот на тенок мраз со својата арогантна ноншалантност и одлуката дека можеби нема веќе да пишува. Марко како лик ме нервираше, но не можам да одречам дека сакам да го читам тој негов роман. Анализата на неговиот роман како паралела на историјата на Скопје е извонредна (солиден материјал за самостојна книга). Упорното трагање на издавачот Лазар по Марко (а и по онаа книга со наслов на латински јазик во која се наоѓаат стиховите на Константин Миладинов) те тера да вртиш страници и да се надеваш дека Лазар нема да го загуби умот. И да, досега не знаев дека има сфинга во Сплит.

 

„Совршената дадилка“ – Лејла Слимани

Одеднаш се наоѓаш во хаотичниот дом на едно младо семејство во Париз. Мирјам е очајна, уморна и малку излудена мајка на две мали деца. Нејзиниот сопруг гради кариера, а таа става пелени, храни, пере и нема време ниту за во тоалет. Решаваат да најмат дадилка и, по долг избор, се појавува совршената, вредна, педантна, симпатична Луиз. Од самиот почеток е јасно: дадилката ги убила двете деца. Приказната води кон неизбежната трагедија, а авторката гради психолошки профил на една осамена, тажна, покорна жена, која прави сè за да биде одобрена, потребна и сакана од семејството на кое му служи. Зошто и во кој миг се случила „жолтата минута“ во главата на Луиз?! Да биде уште пострашно, приказната е инспирирана од вистински настан.

 

„Амелија Вампирозабовска и Варварскиот бал“ – Лора Елен Андресон

Книгава ја купив за внука ми, но вистината е дека како дете растено со „Семејството Адамс“ (The Addams Family) и филмовите на Тим Бартон ме заинтригираа илустрациите, а и приказната. Ноктурнија е сè спротивно на светот на светлината. Овде луѓето (не баш луѓе, додуша) се вампири, јети, скелети или косат животи (Смртта со коса во раце има дете што се вежба за идната професија така што убива жаби). Амелија е вампирка (но не гризе луѓе), има милениче тиква, учителка скелет (која си го става черепот во плакар за да ја одмори главата), најдобра другарка јети и прво соочување со себични, разгалени и сурови деца. И сите во Ноктурнија јадат гадни работи како џем од ножни прсти и нокти. Приказната е интересна и поучна, а илустрациите се одлични.