Кон „Вознемирени луѓе“ од Фредрик Бакман

 

 

Грабеж на банка што не завршува според планираното. Заложничка драма во стан за продажба. За среќа, нема повредени и жртви, но разбојникот го нема никаде, како да испарил. Полицијата ги сослушува заложниците, но сите приказни се вртат во круг. Имало ли воопшто заложничка драма? И зошто сите ја мразат полицијата? И каде е разбојникот?

Бакман во овој роман се обидел да создаде нешто поразлично од претходните книги. Дури на моменти се прашував дали е ова навистина Бакман. Целата приказна и стилот на пишување наликуваат на сценарио за холивудски филм. И ликови што навидум се арогантни и глупави, но, кога малку ќе загребете под површината, сфаќате дека тоа се добри луѓе и дека сите работи што ги прават, ги прават за повисока цел. И сите носат некоја траума, некоја случка што им го променила животот и ги направила такви какви што се денес. Разбојникот не е крадец по душа, само му требаат пари за кирија за да не ги изгуби станот и децата. Зара цело време разгледува станови за да излезе накрај со осаменоста. Естел разгледува станови што би му се допаднале на сопругот, кој многу ѝ недостига. Ана-Лена постојано измислува проекти за нејзиниот сопруг да се чувствува важен и корисен. И можеби затоа не треба да им судиме на другите луѓе, бидејќи во ниту еден момент не сме се нашле во нивната кожа.

Овде авторот на еден хумористичен, ироничен и саркастичен начин се обидува да ја објасни денешницата, да ги опише родителството, трчањето по кариера, борбата за место под сонцето. Исто како и во другите книги, и овде ги вметнува осаменоста, депресијата, самоубиството, како теми во приказната. Можеби има врска тоа што тој приватно се бори со депресијата веќе подолг период. Тоа се теми за кои малку се зборува, сепак се едни од најголемите зла на денешницата. И тој се обидува да ги доближи до читателот со својствената доза на хумор и сарказам.

Верувам дека оваа група на вознемирени луѓе ќе ви прирасне за срце и ќе уживате во приказната.

 

Пишува: Марина Стевковска