Рецензија од прв читател: Ана за „Дома пред да се стемни“ од Рајли Сејгер

 

 

Време е да се натера куќата да заборави сè лошо што се случило во неа…

Пред дваесет и пет години, петгодишната Меги и нејзините родители Еван и Џес се преселуваат во куќата од соништата, „Бејнбери хол“, во шумите на Вермонт, на 26 јуни, и само по дваесет дена, на 15 јули, сред ноќ ја напуштаат, вознемирени и престрашени, велејќи им на полицајците дека куќата не е сигурна, во неа се случуваат опасни и чудни работи, баш како куќата да е опседната со лоши духови од минатото, и дека додека се живи, никогаш нема да се вратат назад.

Но од секое лошо произлегува и нешто добро, па таткото Еван го искористил моментот на слава, па, по објавување на написот во сите познати списанија, напишал и книга за опседнатата куќа, која станала светски бестселер и им донела многу пари.

Книгата „Куќа на хорорите“ го обележала животот на Меги, која сепак мислела дека оваа книга е чиста глупост бидејќи таа не се сеќавала на ниедна случка, не се сеќавала на господинот Сенка ни на госпоѓица Пенифејс, што за неа значело дека и не се случило.

Но, кога татко ѝ умира и во наследство и ја остава опседнатата куќа, за која Меги не ни знаела дека не е продадена, и покрај сите противења од најблиските, таа решава да се врати во „Бејнбери хол“ за да открие дали ѕидовите кријат некакви тајни, бидејќи има тајни што не смеат да останат неоткриени.

Книгата „Дома пред да се стемни“ е извонредна мешавина на трилер, хорор и крими роман, кој ќе ве наежи, ќе ве исплаши, ќе ве натера да ја стишите музиката што во моментот ја слушате, ќе ве натера да се подзавртите зад себе и да наслушнете дали има некои звуци во сенките. Страниците на книгата брзо се читаат и одвај ќе чекате да стигнете до крајот, кој е маестрален, за да сфатите дека всушност животот е тој што ги пишува најстрашните хорори.

И една препорака од мене, не читајте ја книгата откако ќе се стемни.

 

Пишува: Ана Гаштарова