Пепи Стамков, администратор на проекти

 

  Како љубител на историската фикција (и историјата воопшто), прва на ум ми доаѓа писателката Сара Омар и нејзиното дело „Измиен грев“. „Измиен грев“ е приказна за сеќавањата, за гневот, за неправдите, но и за борбата, за каква што сѐ почесто сме сведоци во дваесет и првиот век.

 

Писателското име Саша Марија Залцман ми беше откритие за 2023 година. Токму „Кај човека сѐ мора да е прекрасно“ ме запозна со творештвото на германската авторка, во кое расправа за корупцијата во едно време кое и нам ни било дел од судбините (некои сѐ уште живеат со трауми од истото). „Кај човека сѐ мора да е прекрасно“ е женска приказна, каква што може да раскаже само човек што проживеал низ истата.

 

Јас обожавам поезија, особено од македонски поети. Најавтентичен и најблизок ми е нивниот стих, а песните во стихозбирката „Две мориња“ на Јосип Коцев најмногу допираат до мене, верувам и до сите кои го познаваат неговото поетско творештво. Цврст пев, а интимен; јасен и недвосмислен!

 

Зборувајќи за македонските поети, задолжително место зазема и поетот Јован Котески. Во издание на „Антолог“ е објавена книгата „Комунистичка интима“ од Јасна Котеска, која сведочи за времето кога нашиот Јонче (така го викале другарите, а и мене ми е мил, па си давам за право така да му се обратам), бил лажно обвинет. Неодминливо дело за оние нешта кои, кажано со стиховите на Котески: „во времето и просторот/се римуваат и без наша волја./Што се може“.

 

Првата книга што ја прочитав од Дубравка Угрешиќ (1949-2023) беa есеите поместени во книгата „Europa u sepiji“, на хрватски јазик. Првата книга – превод што ја купив од книжарницата на „Антолог“ беше токму збирката есеи насловена „Европа во сепија“. Триесетина есеи и автентичен глас е сѐ што ви треба за да не се опуштите. Дубравка не ве опушта, таа ве тера да размислувате. За тоа сведочи ова мое мало слово.