Кратки осврти од клубот на читатели за „Чекорите до црешовото дрво“ од Паола Перети

 

 

Ана Петревска

 

 

Многупати сум кажала и сè уште тврдам дека возрасните имаат многу да научат од децата. Децата секогаш размислуваат и гледаат на работите поедноставно. Токму таа нивна едноставност не насочува кон вистинските вредности и ни ги враќа подзаборавените емоции и спомени.
“Чекорите до црешовото дрво” е една топла, емотивна и охрабрувачка приказна за едно 9 годишно девојче Мафалда. Можете ли да замислите колку е тешко да се живее со фактот дека наскоро се што ќе може да видите околу вас ќе биде единствено темница? Мафалда има дијагностицирана Старгартова болест, една многу ретка генетска состојба при која постепено се губи видот и следува тотално слепило. Знаејќи дека ќе засекогаш ќе остане во мрак, Мафалда учи да се прилаготи за животот што и следува. Знае дека нема да може да си игра, нема да може да се грижи за својот мачор, нема да може да пишува и чита, нема да може да се качува на нејзиното омилено црешово дрво, но знае и дека никогаш нема да се предаде.
Авторката на оваа книга ја има истата болест што ја има Мафалда и тоа е она што и дава посебна тежина на приказнава. Се растажував, па се смеев, па сочувствував со Мафалда…..без грам патетика книгава и ќе ве насмее и ќе ве растажи, но и ќе ве охрабри со сигурност.
Препорака!

 

Билјана Димовски

 

Сите деца се плашат од темница. Ама кога ќе се запали светлото, кога ќе изгрее Сонцето, кога ќе се дигнат ролетните темницата исчезнува, а со нејзе и стравот. Освен темницата во очите на Мафилда. Нејзината е вистинска, највистинска. Мафилда има девет години и дијагноза Старгартова болест. Тоа значи дека во очите има темни дамки, кои брзо растат и наскоро целосно ќе ѝ го одземат видот. Мафилда е преплашена. Учи како да биде храбра Амазонка, учи како да се откаже од работите што нема да може да ги прави, учи да гледа со срцето место со очите. Мафилда нѐ учи нас што значи никогаш да не се откажуваш од своето црешово дрво <3 Тажна, моќна, топла книга. Книга за деца, ама и за возрасни. За да нѐ потсети да бидеме благодарни на она што го имаме.
” Ги отворам очите. Сите деца се плашат од темница, се плашам и јас- зашто за мене темницата е марама врзана преку очите што си ја ставил на игра и веќе не можеш да ја извадиш”.

 

Перица Илиевски

 

„Оној што се плаши не живее Мафалда!“
Оваа навидум детска книга, крие големаа приказна. Колку животот е предизвикувачки за некои луѓе, а особено за мали деца. Мафалда е девет години, има црни дамки во очите кои постојано растат и таа знае дека еден ден нема да може да гледа. Но таа се бори, таа прави листа на работи кои и се важни, ги мери чекорите до црешовото дрво од местото од каде може да го гледа, место кое станува се поблиску со секој изминат ден.
Од Мафалда може да научиме многу работи, сите ние се плашиме од нешто, но тоа не треба да не спречи да живееме. И без разлика колку децата се мали, тие разбираат, на нив тоа им се случува, треба да се разговара со нив.
Приказната е посебно емотивна, бидејќи и самата авторка ја има истата болест – Старгартова болест.
Голема препорака за сите, не знам што уште можам да кажам, а сепак можам да зборувам уште многу.

 

Ивана Божиновска

 

 

Сите деца се плашат од темница.
Темницата е соба без прозорци и без врати, со чудовишта што молчешкум те грабнуваат и те јадат.
Јас се плашам само од мојата темница, онаа во моите очи…
Вака Мафалда ја започнува својата книга. Сега и мене ми се замаглени очите од солзи. На Мафалда не и се замаглени од солзи, и се замаглуваат постепено, додека не настапи комплетен мрак. Како ли е да се живее со сознанието дека наскоро ќе потонеш во тотален мрак? Сите се плашиме од темнина, ама малата Мафалда мора да се соочи со фактот дека животот ќе го живее во темнина. Да се радуваме на убавините и благодетите на животот <3 за книгава… искрена, најискрена препорака. Плус една од најубавите корици.