Анита Перовска за „Приказничар“ од Жарко Кујунџиски

Приказните на Жарко се еден шаренолик омаж исполнет со настани, искуства, ликови и емоции. Длабоки, носталгични, раскажани, толку суптилни што ноншалантно се впиваат под кожа.Во секоја приказна пронаоѓаш некој свој дел, некоја своја пиеса, залутано расложение, разиграна емоција и се вртиш лево и десно да провериш дали не Те посматра приказничарот од некој агол со своето перо.

Или пронаоѓаш некој свој близок. Јас ја пронајдов мајка ми. Со име и презиме! Си реков каква коинциденција! Од каде знае Жарко дека Наташа Перовска е смислата на мојата егзистенција? И тогаш сфатив дека најубавите приказни се доживуваат. Овие раскази се класичен пример на синергија на енергии помеѓу нараторот и читателот.

За мене оваа збирка е временска машина во која на хартија се прикажани мечтите, патот и искуствата на еден приказничар, кој на овој свет е дојден да го оплемени читателското битие како во едни времиња кога приказните беа топол поздрав за добра ноќ.
Жарко дал автентично толкување на просторот, светот, времето, луѓето и нивните лица и чувства, една авторска интроспекција во својата зона на мечтаење, живеење и егзистирање, каде се прикажуваат преку најконцизната и најкратка форма на раскажување, најсуштествените елементи на личната авторска антологија.
Посебен расказ, лично за мене е Се викам Скопје. Таму Жарко повторно ме запозна со мајка ми.