Јованка Пачовска, книжар

 

 

1.

„Изумот на Морел“ – Адолфо Биој Касарес

Изумот на Морел е надреалистична луцидност која Борхес прецизно ја карактеризирал како совршена. Постојаното преиспитување на животот, љубовта и смртта се всушност меѓниците на невидливото осцилирање помеѓу безумието и разумот.

 

2.

„Во лавовска кожа“ – Мајкл Ондачи

Кое е историското време и како моето време се вклопува во него? Ондачи пишува за обичниот, неретко заборавен човек. Вештото сопоставување на чувствата на домовност и припадност наспрема внатрешниот егзил е само една нишка која авторот без задршка ја протнува и тука.

 

3.

„Не ми е страв“ – Николо Аманити

Иако е примарно гледана низ призмата на тензичен и возбудлив трилер, Не ми е страв е книга која носи една мошне невина приказна со злокобна разврска. Ова е една од најтоплите приказни за пријателството и лојалоста, емпатијата и детската невиност која се руши како илузија.

4.

„Авијатичарот“ – Евгениј Водолазкин

Обидете се одново да реконстуирате некоја дамнешна епизода од вашиот живот и ќе сфатите дека таа (можеби!) се состои само од малите детали. Авијатичарот е мозаичен времеплов, прониклива и комплексна, наменета за вистинските книжевни сладокусци.

 

5.

„Тешка свила“ – Лилјана Дирјан

Едновремено и нежна и силна. Melancholia eterna е моето откровение.