„Нека играат децата“ – Денис Бојаров
Името Денис Бојаров е веќе добро познато на нашата читателска публика по неговите многубројни активности на групата за читатели Размена на книги и книжевни муабети, која е најплодна група од таков тип на интернет-просторот кај нас со многубројни организирани настани, дебати за книги, поетски читања итн. Па така, за Бојаров не може да се зборува како книжевен дебитант или како за некој што ги прави своите први чекори на нашата литературна сцена, напротив, тој веќе има доста објавени текстови на социјалните медиуми и на електронските гласила, а покрај тоа, има и своја публика, која е во силни очекувања на неговата прва печатена збирка.
Расказите на Бојаров се препознатливи по повеќе работи, како што е лесниот, игрив и чист јазик и стил, кој ги прави интересни за поширока читателска публика од различни возрасни категории и со различни читателски преференции. Но, она што е особено впечатливо, е умешноста на тие раскази за обраќање директно кон емоцијата на читателот, кој ги препознава ликовите од нашето поднебје, настаните што може да бидат и туѓи и на нашите блиски, и лично наши и на авторот и на раскажувачот, и токму ваквата идентификација не само што не нѐ остава рамнодушни туку и создава силна врска меѓу нас, како читатели, и текстот што го читаме. Во таа смисла, Бојаров мошне умешно ни дава еден препознатлив амбиент, како своевидна појдовна точка од патувањето по кое нѐ води за постепено да нѐ воведе до самата срцевина на работите што ни ги претставува – срцевината може да биде светла, игрива, радосна, но и мачна, тегобна и исклучително потресна. Во секој случај, ова се раскази полни со значења, полни со бремето на светот, кој, всушност, е светот што нѐ опкружува и кој го препознаваме како близок, како наш. Ова се раскази во кои секоја реченица има своја тежина и секој еден збор е на своето место – тоа создава целина, која на крајот неопходно праќа порака до читателот и токму пораката на секој од овие раскази е, можеби, нивната најсилна алатка. Праќањето порака преку зборовите, комуницирањето на авторот со читателот во и преку текстот, секако, на еден начин што е суптилен, скриен и деликатен е одлика на веќе изградените писатели и токму таков е случајот со овие раскази, односно со нивниот автор.
И покрај тоа што некои од овие раскази се објавени на социјалните медиуми, и покрај тоа што некои од овие раскази се и веќе наградувани, сепак, би рекла дека нивното вистинско место е на белите страници на книга што се отвора, се листа, се разлистува и се затвора оставајќи неизбришливи траги во умот и во срцето на читателот. Поради тоа што расказите се зрели за една ваква печатена авантура, а и поради тоа што Денис Бојаров е зрел и изграден автор со свој посебен печат, искрено го препорачувам нивното објавување.
Фросина Пармаковска
