Кратка рецензија: Марина за „Телефонската говорница на крајот на светот“ од Лаура Имаи Месина

 

На 11 март 2011 година, Јапонија ја погоди катастрофален земјотрес од 9 степени, кој предизвика страотно цунами. Однесе 18500 животи.
Во Бел Гардиа, близу до градот Оцучи, на ветровитиот рид со поглед на Пацифичкиот Океан, се наоѓа стара телефонска говорница. За неа се грижат Итару Сасаки и неговата сопруга. Тоа е место каде што доаѓаат оние кои изгубиле некој близок во цунамито и имаат потреба да поразговараат со него. Едноставно зборувате во телефонската слушалка, а ветрот ги носи вашите зборови до оние кои ги сакате, а не се веќе меѓу вас да ве слушнат.
Јуи во цунамито ги загуби и мајката и ќерката. Сметала дека двете ќе бидат безбедни во засолништето. Но, никој не сметал на големата разорна моќ на цунамито. Телата на бабата и внуката се пронајдени заедно, прегрнати.
Такеши не ја губи својата сопруга во цунамито, ја губи како последица на подмолната болест што однатре го јаде нејзиното тело. Но, од денот кога таа починува, нивната ќеркичка не изустува ниту збор.
Заедничката болка ги зближува овие двајца луѓе. Се запознаваат токму таму, во Бел Гардиа, каде и двајцата имаат потреба да поразговараат со оние кои ги изгубиле. Од нивната болка се раѓа едно пријателство, една меѓусебна поврзаност, потреба да се разговара и со живите, а не само со мртвите.
Ова е едно толку мало книгиче, а преполно со толку емоции. И болка, и тага, и спомени, и насмевки. На моменти ќе ве расплаче, за потоа да ве насмее. Авторката со толку малку зборови испишала толку многу, за семејството, за пријателството, за љубовта, за децата, за возрасните.Најтопла препорака за книгава!

Пишува: Марина Стевковска