Рецензија од прв читател – Ангела за „Оки железо за магичното сечило“ од Елена Бошбож

 

 

„Оки железо за магичното сечило“, Книга 2 од серијалот „Сонцето под земја, кралството над него“ – Елена Бошбож

 

„Оки железо за магичното сечило“, Книга 2 од серијалот „Сонцето под земја, кралството над него“ – Елена Бошбож
Ова е втора книга од еден свет – несвет, каде што сонцето се крие под земја, кралството седи над него, магијата тлее во секое зборче и елшата светка на сите страни. Елена ни го поддава магичното сечило од оки железо и вели: читај, но и чувствувај.
И така започнуваш, читаш едно зборче нанапред, па се враќаш две наназад, па уште еднаш ги препрочитуваш оти многу ти се допаѓа приказната. Почнуваат да ти светкаат очите, да ти се познава елшата во нив, да ти се топли срцето. Се топлиш и топиш, милина ти е на душата.
А потоа полека, почнува да мириса на чад. Се вртиш наоколу и гледаш дека залетало некое жарче, наеднаш се вивнува оган. Па почнува да мириса на запалено месо, де човечко, де животинско, исто мириса изгореното месо, мириса на оки железо, мириса на оки крв.
Жарче оган, жарче крв,
се запали тишината,
изгоре сегашноста.
Капка вода, капка потоп,
стивна пепелта,
се обои иднината.
Но пролеаната крв останува по патиштата, како крвав полжав да ги полазил. Де нив, де душите на луѓето. Поминал и откорнал некое делче од нив.
Покриј ми ги очите,
да ми изгасне сонцето,
да ми го снема телото,
што не знам дали е мое,
да ми стивне душата,
што не знам дали ја имам.
Така, некој не може да осознае дали се чувствува како самиот себе, има заборавено што значи да си свој и само свој.
Кинам тревка, кинам билка,
пуштам корења низ земјата,
од светот под земјата,
до земјата под него.
Секое семче е збор,
’рти и се раѓа тивко,
расте меѓу сенки и светлина,
намотани на мојава рака.
Некој, пак, е свој повеќе од кога било, сака да си служи себеси и само себеси наместо на боговите. Сака да се противи и на Првите и на Избраните; и на зборот од кој сѐ почна и зборот кој беше на почетокот; и на јаболкото кое чека да не биде скинато.
Ама не се противи на сестринската љубов. Оти тоа е онаа љубов која нема граници, онаа љубов која почнува со долгите разговори навечер, онаа која започнува со измислените суштества, чудовишта и жртви, а не завршува никогаш, онаа љубов која ги има сите можни облици и ги знае сите патишта и правила. И не ја испиша Елена тука само нејзината судбина, туку сите судбини. И сите мината и сите иднини. Мојата со сестра ми, мојата со братучетка ми, твојата со сестра ти или, пак, со брат ти…
Нѐ испиша сите по малку, оти сите сме малку пиреј и како Пиреј. Иако има тенки рачиња – гранчиња, полни се со жар и надеж, полни се со живот. Нѐ испиша оти сите сакаме и да засведочиме историја, наместо само да ја читаме. Нѐ потсети на живот, на рожба, на родено и неродено. Нѐ потсети да живееме и да се споиме со природата, да одиме по земјата, еден чекор нанапред, па два наназад, боси, да се преродиме. Да излезе она што е затрупано во нас, она нероденото, да се пронајдеме себеси, или барем да почнеме да се бараме себеси.
Ама нѐ потсети и дека сѐ има цена. И дека можеби допрва ќе ги направиме грешките за кои тргаме маки сега. Можеби така работат судбините, нелинеарно, не како река, туку наизменично – минато, сегашност, иднина – можеби сѐ што добиваме, сме добивале и ќе добиеме ни е заслужено, или допрва ќе го заслужиме.
Не ја гаси светлината во душата,
нека светка елшата во тебе,
нека трепери секој спомен,
и поминат и допрва што ќе дојде.
Многу, многу богата и стабилна, малку филозофска, прекрасна во секој случај, пофантастична од претходната и елшино инспиративна. Елена, ти симнувам елшина маска!

 

 

Пишува: Ангела Лозановска