Кон „Скриени желби, немирни патувања“ на Владимир Јанковски
„Скриени желби, немирни патувања“ од Владимир Јанковски не е книга што се чита брзо. Па, затоа можеби ќе треба да си ја препрочитате како мене или, едноставно, да ми го послушате советот и бавно да ја дегустирате, зашто има многу ликови и многу приказни, а книгата дефинитивно заслужува внимание.
Основата на ова прекрасно дело ја обележуваат четворица раскажувачи, чии приказни се водечки, а другите педесетина се раскажани од луѓе што живеат на различни страни од светот. НО… едно големо НО! Мене поголем впечаток ми оставија кусите приказни во книгата. Толку уникатни, толку моќни што, едноставно, од некои од нив се наежив. Како на пример, од приказната за момчето што пишуваше поезија по ѕидовите од јавните тоалети, па, кога наеднаш неговата поезија стана препознатлива, тој самиот како автор на тие песни посака да остане неидентификуван, дури и кога издавачките куќи се понудија да му ги издадат песните. Момчето, едноставно, си доживуваше стопроцентно задоволство и душевен ораториум и не му беше гајле за тоа дали некој ќе го знае или не. Не сакаше да ѝ стави име и презиме на славата. Сопствениците на кафе-баровите не ги варосуваа ѕидовите на тоалетите само и само да не му ги избришат рачнонапишаните песни затоа што песните привлекуваа странци и тие тоалети станаа главна атракција во градот.
Ова е книга каде што се раскажува за изневерата од еден поинаков, модерен аспект… од аспект на „она што ми недостига во долгогодишната врска, а цело време ја имам дома“, па затоа и едни од главните ликови ќе се допишуваат скришум и ќе ги чуваат длабоко во себе скриените желби, без да ги знае партнерот, и ќе се договараат да се видат со други луѓе „на дејт“, но на крајот, кога ќе седнат на столчето на договореното место, ќе сфатат дека тоа што им недостига е почетокот од врската, дека љубовната врска треба да се негува постојано и не треба да помине во свикната монотонија.
Најголемиот дел од ликовите се одраз на денешнината. Ликови што постојано прават исти работи и тие работи ги тераат да бидат незадоволни од сопствениот живот, за момент сакаат да бидат некој друг и да живеат поинаков живот, но ретко кој од нив се осмелува да промени нешто. Авторот како да ѕирнал од вратата на нашата душа и како да ни ги открива скриените желби на многумина од нас. Оние желби што сите ние ги имаме, но се срамиме од нив затоа што општествено се неприфатливи… Како да живееме сто животи, а ни недостига уште еден – тој сто и првиот. Е, за тој живот раскажува.
Јанковски ме освои како преведувач на „Род“ од Миљенко Јерговиќ, а сега и како автор. Се радувам што овој роман е македонски кандидат за меѓународната награда „Балканика 2020“. На Владимир Јанковски му посакувам успех затоа што неговиот краток роман тоа и го заслужува. Неоспорно се работи за квалитетен автор, преведувач и книжевник.
Пишува: Денис Бојаров 
