Кон„Прашалникот е половина срце“од Софија Лундберј

 

 

Прашалникот навистина е половина срце; си помислив во себе пред да почнам да ја читам книгава, а вие пред да започнете отворете youtube и во лентата за пребарување напишете Sweden Walks: Visby. Gotland. Кликнете на било кое видео и прошетајте по улиците на овој неверојатно егзотичен остров сместен во средината на Балтичкото море. Читајќи ја книгава, чувството ќе ви се зголеми за десет пати повеќе но, како што напиша Тања Петковска во нејзината рецензија: „сака и окото да види убавина.“

Нема да згрешите како и да направите прво, затоа што во едно сум потполно сигурна, Готланд е место кое ќе ви остане во главата како прекрасна дестинација што ќе сакате некогаш во животот  да го посетите.

Приказната што ја раскажува Софија Лундберј е од меланхолична природа, за животот на Елин, пред и потоа, Елин на 9, 11 и 14 години и Елин на веќе 50 години. Детството ѝ поминува во голема сиромаштија и недостаток на љубов во нејзиното семејство. Мајка ѝ е неработничка која нема пари за млеко, но има за цигари и кафе, а татко ѝ е ситен лопов но голем пијаница кој завршува во затвор. Двете помали братчиња на Елин гледаат во неа со широко отворени бадемови очи секој пат кога таа принесува тенџере со лепливи макарони на старата маса поцрнета од пепел. Нејзината единствена светла точка во тоа пропуштено детство е момчето Фредрик, навидум само најдобар другар но потајно нејзина несудена љубов.

Една случка во тоа време, ѝ го сече животот како со секира и ја носи далеку од семејството и саканиот, дури до Париз.

Години подоцна, кога Елин е веќе богата, позната и барана фотографка, кога е веќе остварена како мајка на Алис и кога се наоѓа пред брачна криза со сопругот Сем, токму во тој период добива писмо од Фредрик потсетувајќи ја на животот од кој избега. Несигурно, но прекупотребно според ќерка ѝ, а и заедно со нејзината огромна поддршка, ќе се врати во Готланд за да се соочи со сопствените мисли што се уште ја гонат и на крајот ќе го пронајде својот мир. Ќе ви засолзат очите и ќе ви затрепери душата од пропуштените прилики и неприлики на човековиот живот и патиштата Господови. Судбина.

Кога ќе ја завршите книгата, на последната страница пред вообичаената благодарност од авторката има еден пасус со неколку мисли и едно прашање кое, според мене, треба да се прочита многу внимателно па потоа на лист хартија да се запише одговорот ама искрено и од срце, затоа што само на тој начин срцето ќе се оформи целото и нема повеќе да биде половина.

 

Пишува: Марина Серафимоска