Запознавање: Интервју со Весела Богдановиќ
- Раскажи ни нешто повеќе за себе, која е Весела покрај пишувањето, со што се занимаваш, кое е твоето хоби?
Јас сум учителка која голем дел од слободното време го поминува во креирање интересни активности, работни листови и приказни за учење низ игра. Работам и на проекти поврзани со култура, воспитание, образование, екологија и претприемништво, и навистина уживам во часовите кои ги поминувам гостувајќи како предавач во други училишта и институции. Многу сакам да патувам, па често со семејството и пријателите си планираме и реализираме викенди. Многу сакам да престојувам покрај вода, па често сме на езеро, река, на море. Имам син, Бојан, студент на медицина. Бојан е гордост и љубов на Весе и Војкан, а си имаме и милениче, кученцето Маша, никаде не заминуваме без неа, ни дава многу убава енергија, радост и триста смешки на ден.
Кои се почетоците на твоето пишување, кога почна да пишуваш?
Како ученичка често добивав награди за поезија и проза, а пред 21 година со моето вработување како учителка, почнав активно да пишувам приказни за реализација на интрегрирани часови во мојата училница. Ги објавував на мојот блог и секаде по наставничките групи, за заемна поддршка со ресурси за забавно учење.
- Кој е твојот пристап кон пишувањето, дали имаш специфична рутина или ритуал кој ти помага при пишувањето?
Не знам дали е тоа само мој ритуал, но кога ќе почнам да пишувам нешто, тоа нешто станува дел од мојот живот во тој период и упорно до завршување. Ми треба тишина, па често пишувам ноќе, па и до утрото, и среќна сум, не сум уморна. Штом ми тече мислата сакам тоа да го искористам. Најпрвин мора да постоела силна инспирација, приказната си ја замислувам како филм, со места, ликови, движење на настаните, можни заплети. Важно ми е да ја „гледам“ како филм кој мене не ми е здодевен. Ако ми личи дека „филмов“ ми станува здодевен веднаш менувам насока… Така имам доста ливчиња со записи на идеи, а идеи си запишувам дури и на фискални сметки. Им читам делови на сопругот, на брат ми, снаа ми. Тоа читање на глас пред друг ми помага и самата да си почувствувам дали нештото е интересно и конечно или треба работа.
- Многу автори земаат инспирација од реални настани од вистинскиот живот. Дали има некои лични настани кои директно влијаеле врз твоето пишување и дали некој лик е базиран на вистинска личност?
Во сите мои 6 објавени книги „живеаат“ прилично реални ликови, но не и нивни животни приказни, едноставно ликовите се креирани со карактеристики на ликови од моето искуство и опкружување, и добрите и лошите. Но исто така во секоја книга сум и јас, скриена во некој спореден лик, целосно или делумно. На пример, оние кои ме познаваат добро лесно ме препознаваат во детскиот роман „Авантурите на Жолтоперковска“ во ликот на Синка, додека во „Чудо од визбата“ сум скриена во еден од машките ликови и ретко кој не умее да ме препознае со желбите за патувања, иницијативите, темелната организација, истражувањата пред патувања и за време на патувањата…
Како авторка, што те инспирира и мотивира, особено кога имаш пишувачка блокада (и дали воопшто имаш таква блокада)?
Не сум размислувала дали доживувам пишувачки блокади, всушност тоа ми е шанса да правам нешто друго, едукативно, креативно или да патувам, па не ме оптеретува. Ниту едно дело не сум го пишувала со намера за објава, најмалку дека сум си давала рокови, се „родило“ во свое време, со своја причина и потреба. Не верувам дека би можела да живеам среќен период во кој би се борела да победам некаква блокада. Тоа би ми било знак дека во тој миг немам доволно инспирација и сум оставала на времето, ако треба и години, или во меѓувреме сум завршила друга книга…
- Што претпочиташ повеќе, Kindle или печатена книга?
Секогаш исклучиво печатена книга. Немам никаков интерес и фокус доколку не ја држам книгата во раце. Мирисот на книгата ми е најубавиот мирис помеѓу убавите мириси во животот.
- Кои се твоите омилени автори и книги? Која книга мислиш дека секој би требало да ја прочита?
Не би набројувала. Секој читател си има свој вкус, свои потреби, можеби во даден период едни, во друг други. Последна книга што ја завршив минатата седмица е „Случајот Чернобог“ од нашата авторка Катерина Ш. Ми остави силен впечаток, ми задржа интерес од прва до последна страница. Прекрасна, возбудлива, мистериозна.
- Како се смени како авторка по објавувањето на „Островот на тишината“?
Не верувам дека сум се сменила.
Што мислиш, колку читателските групи имаат влијание на односот на авторот со читателите?
Веројатно имаат големо влијание. Јас искрено ретко успевам да бидам активна бидејќи сум учителка со секојдневни административни и свои учителски креативни домашни задачи за подготовка за секој следен ден во училницата, извештаи, дневник, планирања… Секогаш си ветувам дека дека ќе наоѓам време, но не ми успева.
- Дали би сакала твоите книги да бидат екранизирани? Дали си добила понуда за тоа?
Не сум добила понуда, но тоа би било најубавото нешто што би можело да ми се случи за радост во областа на писателската дејност. Си ја посакувам оваа желба уште додека го пишував „Остров на тишина“, не за друго, бидејќи ја напишав како филм што јас би сакала да го гледам. Во тој период ми фалеше некој таков филм, сите ми беа изгледани, па така, сама си го напишав. Навистина така ја пишував книгата. Што се однесува за детските дела, романот „Тајната на Сината Самовила“ во издание на Просветно Дело, може да биде интересен долгометражен анимиран филм, а и „Жолтоперковска“… Веројатно секој автор си посакува, можеби несвесно, но сепак ДА и искрено.
- Дали би сакала твоите книги да бидат преведени на англиски или на друг странски јазик? Дали се случува нешто околу тоа прашање?
Верувам дека ќе се случи, превод на албански (ова потешко ми оди, иако ми е голема желба поради локацијата на дејствието), на српски веќе имам опција, а потоа и на англиски.
- Зошто се одлучи приказната да се случува токму на островот Сазан?
„Остров на тишината“ е инспириран за време на моја семејна туристичка посета на островот Сазан и напуштениот град со богато и таинствено минато за кој со месеци истражував пред да го посетиме. Сакам историја и мистерија… Инспирација во еден час, времето дозволено за престој на островот. Местото толку ме инспирира што не се опишува со која радост, полет и леснотија ја пишував книгата, иако никогаш немав намера да пишувам за возрасни или да пишувам нешто во врска со тој остров.
- Кои теми или пораки се надеваше да ги пренесеш преку романот? Дали од досегашниот „фидбек“ од читателите успеа во тоа?
Ликовите се измислени, но секој е слика на реални модели на различни типови луѓе кои одат на летувања, непромилсено влетуваат во авантури со непознати кои тукушто ги запознале и свесно, но за забава и предизвик кршат јавна забрана за локацијата… Романот е авантура со елементи на мистерија и трилер, со ликови од различни возрасни категории, само деца нема. Не знам да ги опишам пораките без да навлезам во тајните на приказната, а тоа не би било добро, но верувам дека носи умни и силни но ненаметнати поуки за младите, за старите, за жените и мажите, а најмногу за потребата од внимателност при довербата, самодовербата и со правилата во ново опкружување. Според информации од читателите интересна е за сите возрасти, дури и за бабички и дедовци, тоа ми беше цел и голема желба, ама јас лично како учителка и мајка силно ја препорачувам за млади девојки и момчиња во период на „цутење“.
Она што ги интересира читателите е дали се спрема нешто ново?
Околу 4 години пишувам автобиографија од два дела, приватен и професионален. Приватниот дел содржи интересни раскази од моето растење и стареење, со анегдоти, животни лекции, семејни мигови од некогаш и сега… Сметав дека треба да се зачува она што мојата генерација го живееше како квалитетно детство во тоа време… Уживам кога пишувам. Секое сеќавање завршува таму и тоа трае и трае, секогаш имам нешто ново за пишување. Едвај да стигнам до сегашноста. Веројатно неа ќе ја пишувам во иднина. Професионалниот дел… тој е доста остар, открива многу моменти од моите професионални успеси, туѓи сопки, лична немоќ во системот полн со политички позадини и врски… Често избегнувам да работам на него бидејќи кога го пишувам ме вознемирува, ништо не се менува низ 20 и повеќе години, а тоа е страшно… Сепак, еден ден ќе биде напишана. Верувам дека таква искреност ќе биде уникатна и читана.
- Што можеме да очекуваме во иднина од тебе? Можеби раскази или, пак, жанр кој досега го немаш пишувано?
Имам 4 демо наслови за романи за возрасни, со идеи со разработени мини сценарија, но никако да одлучам на кој да му се посветам. Често се фаќам себеси дека дури и несвесно ги мешам елементите од четирите и затоа не сум седнала да пишувам. Тоа ми е знак дека не е дојден денот и не ме оптеретува. Во секој случај сакам мистерија со лесен трилер, елементи на романса… Значи, тука сум некаде со жанрот.
