Интервју со Аделин Дједоне, авторката на „Вистинскиот живот“
„Вистинскиот живот“ зборува за универзални теми како смртта, созревањето, но и нарушените семејни односи, сето тоа видено низ очите на десетгодишно девојче. Бевте ли убедена дека токму оваа приказна ќе погоди многумина?
Не, апсолутно не. Во приказната зборував јас. Го имав тој тивок глас во главата и го слушав, се обидував да го претворам во зборови тоа што гласот ми го шепотеше во уво, најточно што можев. Не можев да замислам дека приказната и мојата мала хероина толку многу ќе им значат на читателите. За мене беше изненадување сознанието дека приказната освоила толку многу срца.
Младата хероина на „Вистинскиот живот“ е безимена. Зошто се одлучивте да не ѝ давате име?
Не знам зошто не ѝ дадов име. Можеби зашто сметав дека не ѝ треба и не сакам да ги именувам ликовите во книгите. Ако не е битно, не го правам тоа. Друга причина би можело да биде бидејќи „Вистинскиот живот“ е комбинација од бајка и реалност. Не беше лесно да се одржува балансот меѓу двете страни. Ни ѝ го знам името. 😊
Двете деца секојдневно ја гледаат смртта во ловечките трофеи на татко им во собата. Но потоа се сведоци на насилство. Како тоа влијае врз нивниот однос со смртта?
Кога ќе видат како некој им умира пред очи, тогаш сфаќаат колку се кршливи, ја сфаќаат својата ранливост и дека страдањето и смртта никогаш не се далеку. Сите го дознаваме тоа порано или подоцна. Мрачната страна на животот. А како живеат со тоа? Кога си дете и кога имаш родители што не те поддржуваат и не те заштитуваат, ќе пронајдеш начин да си создадеш малку светло во темнината. Дури и препарираните наполнети трупови во татковата соба добиваат друга боја. Девојчето сфаќа дека и тие биле живи суштества порано.
Ќе ни кажете ли малку повеќе за развојот на врската меѓу хероината и нејзината мајка?
Пишувањето го засакав затоа што е комплексно. На почетокот на приказната девојчето има грубо мислење за мајката затоа што таа се лути, не ја заштитува и се чини дека не се грижи за своите деца. Опсесија ѝ се неколкуте мали кози. Всушност, таа е уништена од својот сопруг. Ја изгубила сета своја самодоверба, го изгубила гласот, не се гледа себеси како личност или како мајка. Но нешто ќе се промени кога ќе забележи дека сопругот покажува насилство и кон ќерката. Се појавува некој вид сестринство меѓу мајката и ќерката против мизогиниот татко. Како што расте, девојчето почнува да ја гледа поинаку мајка си, почнува да ја цени и да жали зашто попусто го пропуштила животот. Би сакала да знам каква ќе биде нивната врска во остатокот од нивните животи.
Што ве инспирира да ја раскажете приказната?
На почетокот ја имав сликата пред себе како двете деца се сведоци на несреќата што се случила и сакав да знам што би се случило со нив. Како ви продолжиле со животот. Беше непосредно по терористичките напади во Франција и во Белгија. Се прашував како насилството влијае врз нашите животи и како може дете да стане убиец. Сигурна сум дека има многу одговори на ова прашање, но сакав да истражам некои од нив. Во тоа време ја прочитав „Треба да зборуваме за Кевин“ од Лајонер Шривер и ми се допадна, па потоа повторно ја прочитав „Малото девојче што го сакаше Том Гордон“ од Стивен Кинг и добив инспирација.
Интервјуто е преземено од: Американска асоцијација на книжари. ABA
https://www.bookweb.org/news/indies-introduce-qa-real-life-author-adeline-dieudonne-575657
