Рецензија од прв читател: Ана за „Вистинскиот живот“ од Аделин Дједоне

 

 

Дело што е длабоко, вознемирувачко, со тешка и потресна приказна. Иако романов е деби на авторката,успеала умешно да ни ја долови приказната на еден универзален начин. Аделин Дједоне некои од ликовите ни ги претставила без имиња, поради што е специфичен романот кога се чита. Ликовите се прикажани како силни, издржливи, со посебни карактери. А посебен впечаток ми остави нараторката, која е дете и низ целата книга го следиме нејзиното растење. Хероината ни е толку добро и зрело претставена што на моменти заборавав дека приказната ми ја раскажува дете. Дете што живее во дисфункционално семејство и секојдневно го гледа физичкото и психичкото малтретирање на својата мајка. Толку смело, зрело и вешто им приоѓа на работите што на крајот, кога ќе дојде и нејзиниот ред да биде следната вреќа за удирање, самата ќе крене рака на својот татко, на уништувачот на семејството. Очајно се обидува да го пронајде својот пат во животот за да не заврши како својата мајка.

 

Романов ни доловува како е да се расте во дисфункционално семејство, во дом исполнет со насилство и со страв, и какви последици остава сето тоа врз животот на децата. А тие, наместо љубов и заштита од својот татко, добиваат насилство и малтретирање. Хероината е млада девојка на која единствена надеж за преживување ѝ е нејзиниот помал брат, нејзиното светло во тунелот. Нејзиниот татко е избувлив, насилен ловец, кој, освен алкохолот, го сака и мирисот на свежа крв, на успешен улов во шумата. Опседнат со тоа, дури ќе организира лов во шумата со сопствените деца и други играчи во играта во која плен ќе биде нашата хероина, неговата ќерка.

Нејзината мајка, плашејќи се од насилството на својот сопруг, станува (како што самата нараторка ја нарекува) како амеба. Сѐ трпи и издржува, секој удар, секое насилство, секојдневниот терор и бруталност, кои се со видливи и болни повреди на нејзиното тело и душа. И затоа девојката е рамнодушна кон неа, чувствува само сожалување, бидејќи го прифатила тој начин на живот и не се обидува да ги штити. При една трагична несреќа, нејзиниот брат полека почнува да станува како својот татко, садист. Девојката го споредува со хиената, која е симбол за зло, застрашувачко животно, лешинар. Таа по секоја цена се обидува да го врати братот од судбината што го очекува бидејќи без него како да изгубила сѐ на светот.

Приказната е едно моќно и мачно патување и растење. Додека нараторката ни раскажува, ќе ги следиме и нејзиното растење и созревање, па дури и првото вљубување. Таа на секаков начин се обидува да го смири ѕверот што спие во неа, а се труди да ја избрка и хиената од својот брат. Сака да ги спои илузијата и стварноста.

Целата приказна е доловена како лов. Лов во кој ловецот се насладува со стравот на својот плен. Со своето рикање како ѕвер се обидува да го проголта пленот, сѐ додека не го снема. Додека не го исфрли својот бес, за потоа одреден период да следува мир. На ловецот тоа му причинува големо задоволство бидејќи се чувствува голем, а големите ги јадат малите. Како прегладнети ѕверки што го распарчуваат месото со своите канџи. А пленот бара сигурно место за преживување, каде што ловецот нема да го најде.

„Приказните ни служат за во нив да ставиме сѐ што нѐ плаши, така сме сигурни дека тоа не се случува во вистинскиот живот.” Но, за жал, во вистинскиот живот постои голем страв и сѐ може да ни се случи. Понекогаш се чувствуваме како да се наоѓаме на скршената гранка, на погрешната патека на животот. Секогаш постои надеж и втора шанса за секого, а вистинскиот живот пак ќе почне. Ви препорачувам да ја прочитате книгата и да дознаете зошто вистинскиот живот почнува на крајот од приказната.

 

Пишува: Ана Ѓурова