Кратки осврти од клубот на читатели за „Залудно бегство“ од Сигрун Паулсдотир

Ивана А. Спасовска

 

 

 

Кога мислам на историска фикција, значи бре луѓе, мислам на as историска as it gets…

Од времето на сагите мислам, од кога нема поисториско мислам, од кога Один одлучувал кои од најдобрите и најхрабрите викинзи ќе ги носи на вечна гозба во Валхала. Ништо поново не признавам.
Во средновековна Скандинавија, викинзите живееле од пљачкосување. Така ги откриле и Британија и Америка, уште пред Колумбо.
Е така, ама quid pro quo, кон крајот на 19 век Скандинавија била “пљачкосувана” од итрите и образовани англичани и новите, сега, американци кои за разлика од исланѓаните биле многу свесни за значењето и вредноста на археолошките артефакти кои датираат уште од времето на сагите, па за ситнеж купувале накит, облека, уметнички везови, традиционална облека и покуќнина што наивните исланѓани ги чувале во своите подруми и визби несвесни дека вредат милијарди.
Ете така случајно, во оваа приказна еден скапоцен артефакт преку низа неверојатни настани е откриен во Метрополитен музеј во Њујорк.
Вторнички фан факт:
Кога се прибирало и се класирало светското културно наследство на човештвото, исланѓаните ги депонирале нивните саги.
(Вистина е, жими мајка, Ирса го кажа на еден Букстар).
Значи не архитектура, не религија, не обичаи, не УНЕСКО заштитени локалитети не, не, не… Замисли, нивните приказни ги депонирале…
Сакам да кажам… Овие луѓе, универзално признаено, ги бива да раскажуваат приказни.