Кратки осврти од клубот на читатели за „Малиот Бог на земјотресот“ од Петар Денчев

 

 

Ивана А. Спасовска

 

 

Морам да кажам дека оваа приказна не им припаѓа на двајца губитници. Дури и да звучи така, тоа е така бидејќи неуспесите генерално се сметаат за нешто од кое треба да се срамиме. Иако, нема подобар начин да се разбереме себеси, а и другите, ако не ги разбереме сопствените неуспеси. А неуспесите на овие луѓе беа верижни…
Среќата денес е во патувањето што го преместува телото на човекот од едно на друго место на земјината топка, на неколку илјади километри, за да пие коктели со имиња што не ги памти, на места со кои не може да се поврзе, честопати и да води љубов со луѓе чии имиња му немаат никакво значење… Но, што стварно ти треба за да речеш дека си едноставно среќен и успешен?

 

Билјана Ц. Наумовска

 

Она низ што минуваме низ нашите животи, не е само прашање на личен избор. Сите сакаме да пловиме по мирна водна површина, а околу нас прекрасна природа. Ама, забораваме на водните струи, на тесниот кањон на кој честопати наидуваме ненадејно, ненајавено.
Така ненајавено, Лора го напушта својот сопруг. Ненајавено, ама не и сосема неочекувано. Читајќи ги исповедите на сопругот, откриваме каква емоционална катаклизма владеела во нивниот брак, години наназад. Колку болка носела Лора во себе, колку многу вина чувствувала. Воспитана со вина; вина дека е убава, вина дека е способна и сака да се развива…
И таа вина, цел живот постојано ја враќа во минатото, ја турка како во јама од која не може да излезе и да продолжи кон иднината. А, тоа неуспешно бегство од минатото ја боли повеќе дури и од самото сеќавање.
Не верувам дека постои човек што не ја почувствувал таа моќ на минатото над себе. Сме барале смисла или оправдување во и за него, плашејќи се да не го заборавиме или бидеме заборавени. Епа тој, малиот Бог , кој сите го носиме во нас, кој ни го дрма кафезот , тој е одговорен за земјотресите во нашиот живот. Стравот.
А, минатото е неговиот олтар…
Малиот Бог на земјотресот е историја за минатото, но и за денешниот ден, за копнежот за слобода и среќа. За надежта да бидеш цел човек, нераспарчен.
Ова ми е најпријатното изненадување од книга за оваа година.

 

Марина Стевковска

 

 

 

Колку ни се потребни земјотресите во животот?
Не зборувам за оние вистинските земјотреси, кои се дело на мајката природа. Туку за оние земјотреси кои нè изместуваат од колосек, кои ни ги прават деновите различни, кои прават од нас поинакви луѓе.
Или можеби малиот бог на земјотресот е цело време присутен, ни седи на рамо и ни вели: „немој ова , немој тоа“. Нè држи во страв од предизвиците, од промените, од поинаквиот живот.
Ова е приказна за еден човек кој сака да живее во својата школка. Кој се плаши од минатото кое му нанесува болка, кој живее монотон живот со својата сопруга со која е колку да биде во пар, кој не планира ништо да менува во својата иднина. Тој на животот му приоѓа на доста филозовски начин. Одржува врска која е ради реда, ѝ тера ќефови на сопругата и отстрана гледано , се работи за совршена врска, а нему всушност му е сèедно. И кога се случуваат земјотресите, тој причината и последиците ги бара на сосема погрешно место.
А тука е и неговата сопруга, жена која се бори со депресија уште од детството. Лекот го бара на многу конвенционални и неконвенционални начини. Тука се среќаваме со балканскиот фолклор, балканскиот менталитет. И нештатата кои во комунизмот беа потпикнувани под чергиче.
Во обидот на ликовите да се пронајдат себеси, нивната животна приказна нè води во Русе , Софија па и Скопје. Градови кои преживеале многу, и сепак успеале да опстанат.
Можеби, земјотресите, вакви или онакви, ни помагаат да ги видиме нештата од поинаков агол и да бидеме подобри луѓе.
„Малиот бог на земјотресот“ е приказна за себеоткривањето, за личната борба со себеси, за излегувањето од шаблонот наметнат од нашите предци. Приказна за стравот, за промените кои ни се случуваат, но и за промените кои треба сами да ги направиме. А нештата зависат само од нас, и никој друг.

 

Билјана Димовски

 

 

 

Томе Арсовски во “Парадоксот на Диоген” ќе каже: “Оставете го минатото. Минатото е крадец, што не може ништо да даде, а може да ја украде убавата иднина…” Петар Денчев ќе даде една прекрасна интерпретација на оваа мисла. Длабок, тажен, сурово реален приказ што може минатото да ни направи, кога ќе посакаме да нурнеме во шахтата што нѐ поврзува со него. Во приказната за цвеќарот и неговата Лора стануваме сведоци каква празнина може човек да носи во себе, празнина која неминовно го проголтува целосно, како леплива црна дупка. И понекогаш, дури иако е свесен за тоа, свесен дека стравот и минатото се тие што го туркаат во анхедонија-неспособност да се биде среќен, тој како да не сака да излезе од таа состојба. Понекогаш тргнал да се извлекува премногу доцна. Понекогаш нишките што го држат таму долу се прецврсти или шахтата е предлабока. А понекогаш недостига еден мал земјотрес кој ќе ги измести нештата и можеби ќе донесе нов почеток.
На почеток, книгава ме измори, додека ги пофатам сите нишки од мислите на авторот. После тие нишки ме врзаа и не ме оставија да ја пуштам од раце.