Кратки осврти од клубот на читатели за „Се викам Марите“ од Алвидас Шлепикас

 

 

Ивана А. Спасовска

 

 

“Волчји деца” се раселени сираци, “отпадоци” од рускиот напредок кон Германија по крајот на втората светска војна со незамислив инстинкт за преживување поткрепен со апсурдно мала трошка среќа, кои од три и четири години старост талкаат и живеат по шумите на Германија, Русија, Литванија… Насекаде!
Европа е преполна со Волчји деца.
Без храна, без облека, без идентитет, во студ која само Балтикот може да го достигне и секогаш и во секое време, на нишан… И се така до истребување.
Е па, здраво мој драг спокоен свету!
И сега… Која е мерката за сигурност?
Јас мислам…
Ти треба прирачник за преживување за да можеш да видиш убавина кога убавината баш и не е тоа што те опкружува, да можеш да најдеш добрина на најнеочекуваните места и тоа да е доволно за да го најдеш својот компас во свет кој за тебе веќе е едно големо ништо, само една бескрајна темна густа маса, а тебе ти треба тој твој компас секогаш да покажува кон сонцето, а не кон север.
Волчји деца – гугл ит! Денес!

 

Ана Петревска

 

 

 

Би сакала да ви препорачам една книга. Книга чија тема на обработка е малку позната, необработувана и заборавена. Па да видиме за што се работи. Поствоен период, крај на ВСВ, Германија капитулира, животот сеуште не е ни приближно нормализиран. Сепак во прашање е долгогодишна војна, војна со чиј крај едни се победници, а други губитници. Но дали навистина има победници и губитници во војна? И едните и другите изгубиле некој свој: сопруг, татко, мајка, брат, деца…. Колку може човек да се радува на победа кога таа го чинела прескапо? Во книгава, литванскиот автор Шлепикас, ни ја доловува состојбата на германските жени и деца по завршувањето на војната, ни дава реална, болна и сурова вистина за тоа како е да се обвинат и казнат недолжни жени и деца само поради нивното постоење и нивната националност. А што згрешило шестгодишно момче или дванаесетгодишно девојче, кој ли видел зло од едно невино дете кое и не е свесно што се случува, зошто бега, кој го брка, зошто треба да е среќно кога има за јадење лушпи од компир или стаорец за кој му е кажано дека е зајче?Тажна приказна, сурова. Стилот на пишување е, да речам, малку сиромашен, без емоции, непотребни описи и детали, но сепак многу јасен, концизен и едноставен, со што доведува до вистинската точка на темата. Ја препорачувам книгата иако знам дека искуството и мислењето на секој читател ќе биде различно, но сепак приказнава мора да биде обелоденета. Ова е лекција за човечноста.

 

Билјана Димовски

 

·
Волчјите деца се германски сираци од Источна Прусија, Германија, Литванија, кои по завршувањето на Втората светска војна и руската инвазија на тие области, останале да талкаат низ шумите или биле посвоени од литваниски семејства. Волчјите деца се колатерална штета од војната. Тие се буквално “глинени гулаби” за руските војници, кои стрелаат во нив од забава, додека сиротите талкаат низ снежните предели, сами, со волците, во потрага по парче леб или еден компир. Волчјите деца се сурова реалност, доказ дека во војната нема победници, сите губат. Некои животот, други домот, трети човечкото во себе, четврти…. Волчјите деца се и феникс кој се издига од пепелта на разурнатиот живот, наоѓа ново семејство, ронка добрина, парче преостаната убавина.
“Се викам Марите” е книга за тие деца. Остра, болна, сурова, прецизна. Напишана врз вистински факти и по раскажувањето на вистински волчји деца. Ставете си ја на листа!

 

Перица Илиевски

 

 

 

Оваа е од оние мали, а многу големи книги. Толку мака, болка, страдање, разделби, глад на едно место… „Волчите деца“ се децата кои останале без родители или само со еден родител по Втората светска војна. Тие одат сами во Литванија само да донесат една торба храна за своето семејство… Луѓето чекаат остатоци од руските војници, бегаат, се кријат само за да останат живи. Но ги има и оние кои губат надеж и го завршуваат својот живот.
Мали поглавја, без заобиколување, кажано е толку тоа што треба да се каже, убав стил на раскажување. Да беше приказната друга, ова би била книга во која ќе уживате… Единствено ми фалеше вистински епилог, не овој што го имаше.

 

Билјана Ц. Наумовска

 

 

 

Животот си го ткаеме од конците на можностите и шевовите на околностите, никој не сака иднина полна со дупки.
А, каква е иднината и кои им се можностите на германските жени и деца во периодот по завршувањето на ВСВ, по капитулацијата на Германија? Жените без своите сопрузи, децата без своите татковци, оставени сами на себе, во бизарни услови за живеење, не бираат начин да дојдат до парче леб или лушпи од компири. Не дека имаат многу избор…
Во периодот кога се испоставува дека оние што повеќето ги славеле како ослободители, всушност се замена на едно со друго зло.
Периодот кога волците речиси ги нема, ги има само во приказните. Сега луѓето се како волци.
Тепани, прегладнети, без никаков дигнитет, уморни, на моменти чувствуваат потреба да се објават од животот, како од хотел, да се потпишат кај што треба и да ги вратат клучевите од животот што го живеат. Да најдат ново, безбедно место. Но, за време на војна на живите им останува одговорноста да се грижат и за живите и за мртвите, едните да почиваат, другите да преживеат.
Моја препорака за оваа трогателна, болна приказна, чисто како потсетување за тоа колку едноставна е дефиницијата за среќа.
– “Казни ме, тато, одреди ми ја казната, затоа што не знаев што е тоа среќа, затоа што не знаев да ја штитам, затоа што не му се радував на секој момент од овој живот, на секој најмал детаљ. Казни ме со каква било казна, само дозволи ми да се разбудам од овој сон, дозволи ми да се подигнам од оваа мртва земја, измиј ми ги очите со водата на животот за да прогледам, за да се расветли сѐ во ова секојдневие, да се стори пепел овој сон, кој ми го испратија демоните”.

Марина Стевковска

 

 

 

Со тешко срце читам книги за војни, воени злосторства и деца жртви на војните. А децата, најмалку виновни, најмногу страдаат.

Ова е приказна за волчјите деца, оние кои до неодамна беа јавна тајна, сите знаеја дека постојат, но нивното постоење го потпикнуваа под чергиче. Тоа се децата останати сираци после Втората светска војна, деца чии родители или се убиени или ги напуштиле за да не умрат од глад. А тие, кутрите, родени во погрешна нација, поттурнувани и од своите и од оние на власт, се обидуваат да дојдат до мало парче леб, зобена каша или малку месо од мртов коњ.
Ова е тешка и трогателна приказна за германските жени и деца во пруските шуми после Втората светска војна. Жртви на изживувањата на победниците, советските војници, бараат спас кај литванските семејства преку граница. Но, тоа се само деца, кои не се виновни за ништо, а преживуваат нешта кои ниедно дете не треба да ги преживува.
Ова е приказна која ќе ви предизвика солзи во очите. Ова е приказна која не треба да се заборави. Да ја научиме лекцијата од неа за никогаш да не се повтори.

 

Ивана Божиновска

 

 

 

Сум читала многу книги за втора светска војна, ама ова е прва книга што ја читам за повоениот период. 1946. Сурова зима. Суров период. Не е се така розево откако се кренати знамињата на победа, откако е прогласен крајот на војната. Со што се соочуваат Германците после крајот? Односно, со што се соочуваат жените и децата коишто се останати живи? Со нешто што не треба да се соочи ниедно дете, ниедна мајка сте слушнале за волчи деца? Јас досега не… Тоа се децата кои се трудат да го одржат семејството кое им останало, живо. Низ каква голгота поминуваат додека стигнат во Литванија во потрага по малку храна. Боже… Ми параат уши лелеците и криците од книгава. Човек на човека… Зошто? Марите. Се викам Марите. Затоа што така ми рекоа. Затоа што така треба. Затоа што тоа е единствена опција за едно дете да остане живо. Не. И една година подоцна, војната не е завршена. Моќно. Многу моќно.