Рецензија од прв читател: Душко за „Сѐ што изгубивме во огнот“ од Маријана Енрикез

 

Ова е неверојатна книга. Има неверојатна галерија на ликови. Приказни какви што може само да се видат во документарците како True Crimes, Unsolved Mysteries, Unexplained things, Criminally listed и слични канали и шоуа. Книга за сите заљубеници во серијалите за јужноамериканскиот уличен живот, мафии и картели. Суров натурализам помешан со хорор и фантастика.

Овие раскази се читаат брзо, но внимателно за максимално да се ужива во нивната тензичната атмосфера. Дејствитето е брзо и е исполнето со приказни на сериски убијци, киднапирања, агресивни ликови, исчезнувања, мистериозни и опседнати куќи. Во што се разликуваат северноамериканските криминалистички и мистериозни приказни од оние на јужната хемисфера? Одговорот е прост, вторите се дополнително сместени и во својата типична средина, домот на магичниот реализам. Низ нив провејува и нишка на фантастика и мрачна атмосфера за сето време.

Расказите изобилуваат со многу хорор-сцени кои многу често бегаат од тоа што го знаеме како холивудски и азиски тип хорор. Дванаесет раскази исполнети со насилство, мистериозни исчезнувања и ненадејни појавувања, приказни од Deep Web, па сѐ до остра критика кон ужасната јужноамериканска тоталитаристичка политика во минатото. Мои лични фаворити кои во многу нешта го надминуваат Стивен Кинг се расказите: „Куќата на Адела“, „Дворот на соседот“, „Валканото момче“ и „Пајакова мрежа“. Секој од овие раскази изобилува со една интересна напнатост својствена за делата на Хичкок и Карпентер. Нема да се обидам да започнам да раскажувам ни еден од нив затоа што апсолутно ќе се уништи доживувањето на читателот.

Најтопло ја препорачувам оваа книга. Во време на јутјуб-канали и поткасти кои се преполнети со т.н. Крипипаста ˗ кратки хорор-приказни на клишизирани урбани легенди и модернизирани фолклорни заемки од светот на натприродното направени на модерен јазик, многу често без некоја посебна оригиналност, оваа книга на Маријана Енрикез, „Сѐ што изгубивме во огнот“ е многу добра промена и доказ дека мотивите на темната и хорор-литература воопшто не се исцрпени. Книга којашто не ја препорачувам пред спиење.

 

Пишува: Душко Крстевски