Софија Лундберј зборува за нејзината прва книга, „Црвениот адресар“

 

 

Дали отсекогаш сте сакале да пишувате?

Да. Колку што можам да се сетам. Пораснав во дом без книги и моите родители не беа читатели. Сепак, секогаш се чувствував многу блиску до литературата. Почнав да читам пред да почнам на училиште. Ги сакав библиотеката и книжарниците. Седев и читав на подот додека не ме исфрлат. Се сеќавам дека читав писатели како Достоевски, Хемингвеј, Стајнбек и Греам Грин кога бев млада.

„Црвениот адресар“ е инспириран од адресарот на вашата пратетка. Но не почавте да го пишувате романот веднаш по пронаоѓањето на тој адресар. Што ве поттикна да почнете и да ја напишете оваа приказна?

Мојата Дорис – мојата пратетка исто така се викаше Дорис – беше мојата најдобра другарка додека растев. Таа се грижеше за мене и ми даде многу љубов и внимание. Кога почина, го најдов нејзиниот адресар скриен на полица во нејзиниот ходник. Таа ги беше пречкртала повеќето од имињата на нејзините пријатели и го беше напишала зборот „мртов“ до нив.

Нејзината смрт беше многу болна за мене бидејќи бевме многу блиски. Не можев да престанам да размислувам за тоа. Многу години подоцна, дојдов до идеја да напишам роман за тоа. Беше потребно многу размислување за тоа, а размислувањето одзема време.

Во книгата, Дорис може да забележи дека нејзината внука Џени е талентирана и ја поттикнува да пишува. Дали и твојата пратетка те поттикнуваше да пишуваш?

Честопати престојував во куќата на Дорис за викендите и таа ми раскажуваше приказни за тоа кога била мала. Таа беше неверојатен раскажувач – не ми читаше многу книги, само ја отвораше својата душа и ми раскажуваше приказни од нејзиното срце.

Посакувам да го забележеше мојот талент за пишување и да ме поттикнуваше да пишувам, но мислам дека не забележа. Но таа секогаш ми даваше книги за мојот роденден. Таа знаеше што сакав.

Не е толку вообичаено да се има адресар во денешно време кога информациите се дигитални. Што мислиш за тоа? Дали луѓето ја губат романтиката од минатото?

Мислам дека денес знаеме повеќе за луѓето за разлика од минатото. Сега сме поврзани со социјалните мрежи и честопати ги гледаме животите на нашите изгубени љубови и пријатели. И да, можеби тоа ја одзема романтиката. Но, животот сепак боли и буди емоции. Изгубив пријател пред само неколку месеци. Сè уште е во мојата листа на пријатели на Фејсбук, а јас некогаш го посетувам неговиот Инстаграм само за да ја видам неговата насмевка. Тој секогаш ќе биде во мојата книга на животот. Секогаш ќе има мал круг луѓе кои ќе го допрат вашето срце на еден многу посебен начин.

Во книгата, Дорис има компјутер и вешто го користи. Дали и твојата пратетка знаеше како да се снајде на компјутер?

Таа беше со отворен ум и многу паметна. Беше единствената вработена жена во моето семејство кога бев мала. Да беше жива денес, сигурно ќе се снајдеше со дигитализацијата.

Дали има една фраза во твојата книга што најмногу ти значи?

Последна реченица: „Дали доволно сакаше?“ Мислам дека таа реченица е многу важна; животот е премногу краток за да не се сака. На светот сигурно му треба повеќе љубов.

Зошто избравте да имате 96-годишен главен лик?

Сакав да покажам колку постарите имаат да кажат и колку животна мудрост имаат тие.

Најубавиот одговор што го добивам за оваа книга е кога читателите ми пишуваат за да кажат дека, по завршувањето, веднаш контактирале со постар роднина. Ми го загрева срцето што мојата книга всушност ги зближува луѓето.

Дали мислите дека е важно да се разговара со постари луѓе? Што можеме да научиме од нив?

Многу стари луѓе водат авантуристички живот. Ако прашате некој постар роднина за неговата младост, големи се шансите тој или таа да ве одведе во авантура. Можеби тие не се сеќаваат многу од вчера, но старите спомени остануваат недопрени многу подолго, дури и кога нашите сеќавања не успеваат да се сетат. Вашите роднини најверојатно ќе споделат многу приказни со вас.

 

Интервјуто е преземено од www.bookbrowse.com