Рецензија од прв читател: Ивана за „Рудникот“ од Миодраг Мајиќ
„Се викам Богдан Бањац и во санаториумот во Јаруги стигнав поради злосторство што никогаш не беше процесирано…“
Уште на самиот почеток, со оваа реченица, Мајиќ комплетно ме освои. Уште тука знаев дека ќе остави на мене, на тебе, на сите оние коишто ќе ја прочитаме „Рудникот“, да одлучиме дали ќе веруваме во приказната на Бањац, или нема да веруваме во неа.
Имено, Богдан е навидум еден обичен лик, сè додека не почне да ја раскажува својата, за мене трогателна, приказна. Богдан многу мал ги губи своите родители, расте со својата баби, баба му Зорка, која му е сè на светот. Богдан (не е случајно што толку често го пишувам името, затоа што Богдан е лик кој засекогаш ќе се вреже во вашите сеќавања) меѓу другите трагедии што ги преживува, доживеал и воена траума, која секогаш, секаде и постојано испливува на површина. Токму затоа и останува на нас да одлучиме во која вистина ќе веруваме.
Кога изгледа дека животот на Бањац тргнува во нагорна линија (има девојка која има сè што тој може да посака кај една жена, ја добива работата од соништата, адвокат во најголемата и најмоќна компанија ГМГ), тогаш добива уште една сопка, за која доцна ќе се освести… Бањац треба да го продаде својот имот во селото Лугови токму на ГМГ, за кој му е понудена огромна сума на пари, меѓутоа тоа се коси со аманетот на баба му Зорка, дека не смее да го продава имотот… Е, од тука, па натаму, Мајиќ веќе почнува да прави ролеркостер со моите релативно добро зачувани мозочни ќелии. На тоа место во селото Лугови, ГМГ треба да гради рудник и, кога Богдан ќе замине во селото за да почне да ја работи својата „работа“, практично ја потпишува својата смртна пресуда.
Селото Лугови во мојата глава го замислив буквално како Чернобил… Ама буквално. Затоа што трагедијата во селото е еднаква на трагедијата во реакторот.
Што крие дупката? Што крие дупкиштето? Што крие црниот мајдан? Што крие рудникот???
Црниот мајдан крие работи од кои секое влакно на кожата ќе ви се наежи… Црниот мајдан ги крие судбините на мештаните од Лугови, кои не се повеќе луѓе, туку зомбија, живи мртовци… „Рудникот“ го носи секој од нас длабоко во себе и ако човек добро се загледа внатре, сешто може да исплива на површина.
Во принцип не сакам долги рецензии, не сакам прераскажување цела книга, башка знам дека и вие не сакате. Затоа сега тука ќе се сопрам (добро де, ќе напишам уште неколку реченици со мои зборови) и ќе кажам… „РУДНИКОТ“ Е ЕДНА ОД НАЈДОБРИТЕ КНИГИ ШТО ЌЕ ГИ ПРОЧИТАТЕ НЕКОГАШ. СВЕСНО И ОДГОВОРНО ГО ТВРДАМ ОВА!!! Во онаа прилика што ја имав да поразговарам со Миодраг Мајиќ, тогаш рече: Ja nisam pisac, ja sam sudija. О, господине Мајиќ колку грешиш… Лејдис & џентлмен, и те како е писац во „Рудникот“.
И те како се качува на тронот на мои омилени писатели.
Најтопла и најискрена препорака од мене.
Пишува: Ивана Божиновска
