Рецензија од прв читател: Милена за „Последното уметничко дело“ од Софија Лундберј

 

Сите книги на Софија Лундберј се прекрасни, полни со емоции, но оваа е посебна. Ни го открива трулиот дел од општествениот систем. Делот за кој никој не сака јавно да зборува.

Во 70-тите години од минатиот век дрогата е распространета во голем дел од шведското општество. Присутна е во многу просечни семејства каде што децата трпеле најмногу, физичкото насилство било секојдневие. Авторката на свој единствен начин нè води низ животот на многу деца кои биле запоставени и отфрлени од своите родители, но сепак добиле безрезервна љубов и топол дом од млад брачен пар кој не можел да има свое потомство. Ни покажува како љубовта може да биде безусловна. Ни покажува дека колку повеќе даваме љубов дупло повеќе ни се враќа.

Едно од тие деца е и Хана Стилтје, познат светски уметник за чие минато нема никакви податоци.

Последното уметничко дело на Хана не е воопшто импресивно, туку е разочарувачко. Направена е комода од стар рециклиран материјал и отпадоци. Новинарите и обожавателите се разочарани, навикнати да гледаат во уникатни бронзени фигури и прекрасни живописни слики тие пред себе ја имаат само комодата.

Но во таа комода Хана ги има ставено сите убави спомени од детството. Целиот свој живот. Секој дел од комодата е поврзан со личности што ѝ значеле премногу во животот. Поголем дел од тие личности ги има изгубено, а со тоа значењето на последното дело е од преголема важност за самата Хана.

Книгава ни ги буди сите можни емоции. Во еден момент сме со грутка во грлото, а во следниот се топиме од нежност. Авторката со својот прекрасен стил на пишување нè води низ романот, низ времето.

Многу убаво ни е доловена сликата дека родители не секогаш се оние биолошките. Вистинските родители се оние кои се грижат за децата, им даруваат безусловна љубов и имаат разбирање и трпение за сите фази од детскиот развој.

 

Пишува: Милена Томовска