Рецензија од прв читател: Анета за „Дневникот на Демон Џонс“ од Маша Тодевска

 

Ја држам во рака книгата, ја читам и ми поминуваат многу мисли, прашања, дилеми. Авторот ни ја отвора вратата на еден свет, светот на маѓепсниците, каде што реалното се испреплетува со нереалното. Колку пошироко ја отворам вратата, толку ме влече желбата побрзо да ги вртам страниците и да го почувствувам ветерот на магијата.

Демон, момче кое е сѐ само не е обично, живее во обичен свет, правејќи ги секојдневните работи: се буди наутро и оди на училиште, игра на компјутер, мобилeн телефон. Но, тој се разликува, не само физички со неговиот изглед кој го тера во осама, туку има и скриен талент, моќ да создава оружје. И приказната почнува да се раскажува, нитка по нитка, борбата меѓу доброто и злото, меѓу двоумењето и решителноста, силата, храброста, искреноста, стравот… Кошмарите што ги има Демон, се чести и наши посетители во вечерните часови, кога тишината ја зазема главната улога во театарот наречен живот. Неговите дилеми се и наши дилеми, неговата среќа и несреќа се и наши и затоа ни е близок, иако со фантастични моќи, не го чувствуваме далечен. Сите нѐ следат нечии очи, можеби не се сини како тие во случајот на Демон, можеби е нашиот внатрешен глас коj ги поставува истите прашања. Прашањата за доблеста, знаењето, слободата, моќта… се нижат катадневно, а одговорите доаѓаат некогаш веднаш, некогаш доцна, но секогаш од животот. А тој живот, може само да се проживее за да ни ги испрати одговорите.

Во рацете држам хартија, ама таа не е обична, таа е срцето, душата распослана на Демон Џонс. Тука започнува срамежливо да се проткајува една прва љубов која е во зародиш. Таа е љубов на првите погледи, на кажаното, а неизкажанато. Со многу разбирање и љубов, книгата ни ги раскажува доживувањата на Демон, во кои и ние читателите не сме неми набљудувачи, туку сведоци, учесници во вечната бора меѓу темнината и светлината.

Пишува: Анета Павловска