Рецензија од прв читател: Марија за „Кога лажев за последен пат“ од Рајли Сејгер

 

 

Ја здогледуваш фината текстура на ѕидот од борови штици, намирисуваш траги од чадот на логорски оган во својата коса и знаеш дека си тука. Кампот „Најтингејл“.

Сè започнува со тоа што Ема се присетува на времето кога се наоѓа во летниот камп „Најтингејл“, каде што трите девојки со кои ја дели колибата исчезнуваат без трага и глас. Настанува огрома фама поради тоа и кампот набрзо е затворен…

Денес, по 15 години Ема е остварен уметник со изложби на огромни слики со вознемирувачки бои, но во кои постојано ги слика девојките по ист редослед. Прво Вивиен, па Натали и на крај Алисон.

На средбата со сопственичката, добива понуда да биде дел од екипата која ќе работи на повторно отворениот камп со тоа што ќе има ликовни работилници со децата. Ема ја искористува оваа шанса да се соочи со нејзините демони од минатото и покрај работата, да открие што се случи во времето на нејзината прва посета на летниот камп „Најтингејл“…

Тод Ритер, авторот кој го знаеме под псевдонимот Рајли Сејгер, напиша уште еден добар психотрилер кој во негов стил си поигрува со нашите мисли. Ова е всушност неговиот втор роман кој го има напишано веднаш по „Преживеаните девојки“.

Напишан во двојна временска линија (сегашност и пред 15 години) имаме шанса да ги запознаеме ликовите кога првпат се среќаваат во летниот камп „Најтингејл“, што се случувало порано и што истражува Ема сега.

На почетокот, дејствието е прилично споро, но како што одминува приказната и навлегував во неа, темпото се забрзуваше, а и јас, се трудев да читам побрзо, чисто да видам што ќе се случи во следното поглавје. Приказната изобилува со доволно заплети и пресврти кои ме тераа да размислувам во различни насоки, за она што се случило со девојките. Дали е лудило, нешто натприродно, или, пак, нешто сосема друго?

Совршено книгиче за лето, кое толку ме асоцираше на оние стари американски филмови со дејствие сместено токму во кампови како овој. Дел драма каде што главниот лик ни се исповеда и присетува на минатото, и дел полн со неизвесност, изненадувања и неочекуван крај.

 

Пишува: Марија Лулкоска