„Живот за живот“- Емотивна акумулација на Бакман

 

 

Предводени од еднообразен наратив го поминуваме животот во бесцелно трагање и трчање на истиот круг во кој секоја следна точка веќе сме ја изминале. Но прашање е колку сме свесни за ваквиот безнадежен маратон?

Бакман го знае решението на равенката, па пријатно изненадува дури и во ракопис кој изгледа скудно во споредба со неговите претходни. „Живот за живот“ е ода за изгубените радости, за пропуштените шанси и немирните нозе, синдромот на емотивно акумулирање. Преплетот на две животни приказни, на желбата и стравот, почетокот и крајот слободно го ваја делото и е супериорен избор за читателите кои не сакаат да учествуваат во долги книжевни штафети. Пред сѐ, илустрациите ја прават привлечна за сечие око.

Нараторот е лик кој изгубил сѐ уште пред вистински да го изгуби материјалното, со својата испразнета душа талка низ секојдневието, како да е сквош топче заробено помеѓу два ѕида кое безизлезно и бескрајно се топка од едната до другата страна. Тој се обраќа на својот син, во суптилна исповед обелоденувајќи ја сопствената мрачна страна- егоист и воркохолик, човек предаден на суровоста на навиката, опседнат од демоните на модерното општество, свртен наопаку, само кон себе и потребите. Нему брзината не му создава тегобност, напротив ја присвојува како своја референтна вредност според која ги подредува животните параметри.

Од друга страна, математичарот Бакман со невидена прецизност, синхроно, ја воведува варијаблата на наивноста, раскршувајќи ја приказната, преку карактерот на девојчето заробено во болничките ходници, кое за жал, прерано е принудено да се соочи со животната фантастика- одекот на смртта.

Тука секако е и смртта, бирократ кој се грижи беспоговорно да го сработи своето, но и да му покаже на душата од што се збогува кога го напушта телото.

Книгата е една болна реминисценција, исполнета со здивот на чистилиштето, кој дува со потрошената сила на своите ветувања, на брзањето и копнежот да се стигне таму некаде пред да биде доцна. А која е нашата финална одредница, удобноста на земниот живот или вечноста ?

„Колку човека живее пред да умре? Дали жртвите се крајниот и фатален хероизам, отпечатокот по кој секој останува запаметен? Или тоа е само уште една човечка трампа во многуте: живот за живот, капка за капка, сеќавање за сеќавање, сѐ додека не стане сѐ само една рамна линија помеѓу две датуми? Како коагулира човечката надеж?“

 

 

Пишува: Јована Матевска Атанасова