Јуси Адлер-Олсен одлучи дека е време да сподели две работи што досега ги чувал за себе
ДЕЛ 2
Секогаш го правиме ова.
Денот на Јуси започна како што започнува вообичаено. Неговата сопруга Хана, со која е во брак 54 години, оди во кујната да направи две шолји кафе, да земе три бисквити за секој и да земе една таблета морфиум за него.
Кога ќе се врати во спалната, лежат и гледаат неколку епизоди од „Squid Games“. Доколку немаат ништо испланирано за денот, ќе погледнат некоја епизода плус. Но денес тоа не е случајот.
„Затоа што ти дојде во 10.30 наутро“, вели тој.
До ова утро тој не бил сигурен дали неговата глава ќе функционира правилно за интервјуто кое го договоривме.
Но Јуси Адлер-Олсен одлучил дека е време да сподели две работи кои досега ги чувал за себе последнава година.
Имено, дека тој е сериозно болен. И дека крими-авторите Лин Холм и Стин Болтхер – со Јуси Адлер-Олсен зад нив – го преземаат „Секторот Q“ и веќе го имаат напишано 11-то продолжение „Починатите души не пеат“, што излезе во печат во март со нов женски протагонист.
„Веројатно ќе придизвика бура од прашања и наслови. Би требало да имам енергија за тоа.“
И двајцата седиме во шарени фотељи во големата, шарена денвна соба во Хоршолм.
„Замислував дека ќе бидам постар од татко ми. И сега сфаќам дека тоа нема да се случи.“
Јуси Адлер-Олсен наликува на мешавина од харизматичен шеф на мафија и постара американска филмска ѕвезда. Машката силуета која природата му ја обдарила е во совршена форма. Токму како и неговите малку мрзливи кафеави очи.
На полицата во кујната е потпрен и бастунот кој во моментов не му е потребен. А на каминот во дневната има и помагало за одење, кое исто така не е активно во моментов.
На масата меѓу нас се нашите кафиња и недојадениот перек со путер на Јуси. Исто така има и купче листови. На првиот има слика од мене. Моето име и исто така напишано таму. Под тоа има лист на кој има половина страница текст за тоа која сум јас. Личната асистентка на авторот, Елизабет Алефелт-Лаурвиг, ги има собрано овие информации.
„Секогаш го правиме ова“, вели тој.
За време на своите повеќе од 130 патувачки денови годишно, во изминатите неколку години, тој секогаш носел со себе пластична папка со информации за луѓето со кои ќе се сретне или ќе вечера. На тој начин можел полесно да започне разговор. Уште веднаш.
Го прашувам како е сега.
„Тоа е прашањето со кое не требаше да почнеш“, вели тој, подместувајќи се во својата столица.
„Добар сум. Со оглед на околностите“, вели.
„Но, сега сум заглавен со ова. Ќе умрам од оваа болест. Неизлечива е.“
„Барем засега.“
Јуси Адлер-Олсен боледува од мултипен миелом, односно рак на коскената срцевина. Болест која, како што вели тој, пред неколку години имала просечна стапка на преживување од три години.
„А сега велат: Зошто да не се стремиме кон 7 до 10 години?“
Неговото тело не може да ја толерира дополнителната хемотерпија која им помогнала и продолжила животот на други пациенти, бидејќи има над 70 години.
„Но има алтернативи. И се надевам на нови начини на лекување. Благодарен сум што сум поврзан со оддел кој исто така ја истражува оваа болест.“
„Размислувам да им донирам голема сума пари за да може да се забрза процесот.“
А сега ништо.
Беше на почетокот од 2024 година, додека Јуси Адлер-Олсен носел тешки кутии за преселба, кога сфатил дека нешто не е во ред со неговиот грб.
Тој и Хана си ги замениле канцелариите, па тој се преселил во поткровјето со своите музички инструменти и работна маса.
„Испадна дека три пршлени од ’рбетот биле пропаднати. Ракот ги изел“, вели тој.
Уште два пршлена пропаднале есента.
Неодамна, брачниот пар во својата куќа морал да инсталира и лифт, за крими-авторот да може да оди од подрумот до првиот кат.
Последната дистанца – патот до вториот кат – мора да го помине пеш.
Ѕидовите во Хоршолм се покриени со модерна уметност. Покрај другите нешта, има дело кое припаѓа на уличната уметност од Барселона, каде Чаплин се притајува. По сѐ изгледа, Јуси Адлер-Олсен е нешто како колекционер. Долу во подрумот, во просторијата наречена „Патека на сеќавањата“, која моментално е затворена, тој ги чува своите први гаќички за капење, својот прв број 13 и старите извиднички значки.
Горе во канцеларијата има две столици за сите разговори кои допрва треба да се случат. Една година подоцна, тој сѐ уште нема сила да свири на својата гитара или клавијатура. Ниту, пак, да седне на своето биро за да ја доврши „Илустритраниот кинески човек“. Засебна книга на која тој спорадично работел околу 15 години и за која има зборувано во барем исто толку интервјуа.
Излегуваш од колосек каде рутината е дека си баран насекаде, постојано во последната декада и половина…
„И сега ништо“, ја заврши мојата реченица.
„Но тука е секако. Има нешто. Само што сѐ уште не знам што е.“
Таа е мојот сон. 
Тој бил нарекуван „братучедот на висока нога“ во индустријата на крими-фикцијата. Не-данец. Арогантен. И самобендисан. Изгледа доста навредено за последното.
За него било чиста стратегија да даде доста од себе кога ги промовира своите книги. Но некои тоа го протолкуваа како самозадоволство. И тој има забележано дека мислењата за него во индустријата се поделени.
„Некои луѓа знаат дека јас сум ужасно добар човек, секогаш зборуваат добро за мене и се среќни кога сум со нив. Други мислат дека сум едноставно премногу. И дека јас не го заслужувам мојот успех“, вели тој.
Јуси е човек кој се грижи да создаде врска со секој човек кој ќе го запознае. Неговите читатели, неговите издавачи, продавачите на книги и новинарите. Некои од овие врски траат сѐ на сѐ 40 секудни. Или толку време колку што треба да се каже здраво, да се размени контакт со очите, да се споменат имињата и да се потпише книгата. Другите се за цел живот..
Тој лично ги познава луѓето што седат на рецепцијата во неговите бројни издавачки куќи. И навистина тагувал кога неговиот сметководител починал.
„Ние се сакавме меѓусебно. Постојано си пишувавме пораки за валкани гаќи“, вели тој.
Јуси Адлер-Олсен е исто така личност која продолжува да создава нови пријателства. И постојано нафрла имиња на луѓе кои смета дека се заслужни да имаат место во ова интервју.
На пример, неговата физиотерапевтка Кристина. Скулпторот Мајкл Киркегард кој направил специјални скулптури за него инспирирани од последните реченици на првите три романи на авторот. Неговиот доктор Агостон од „Ригсхоспиталет“ болницата. И Сорен Пилмарк, со кој има развиено соработка и пријателство поврзани со новоиздадените романи на актерот.
„Здраво, Елизабет“, од фотељата спроти мене се слуша мек глас, додека во собата влегува личната асистентка на авторот.
„Таа е мојот сон“, вели тој.
Неколку пати неделно Елизабет Алефелд-Лорвинг и нејзините два бордер териери се довезуваат од Холбек и работат за Јуси Адлер-Олсен во Хоршолм. Попатно, само во 2024-та, таа има ислушано 81 аудиокнига според нејзниот работодавец.
Тие работат заедно веќе 13 години. Пред тоа, неговата жена Хана патувала со него неколку години и учествувала во работата со одговарање мејлови и потпишување договори.
„Денот кога Хана дојде и рече ’тие проклети приходи‘, јас сфатив дека нешто не е во ред. И дека ние моравме да најмиме личен асистент.“
Јуси Адлер-Олсен многу ретко вели „јас“. Но често кажува „ние“.
Понекогаш „ние“ го означува само него, но често се подразбира и за неговата жена Хана, синот Кес, неговата асистентка Елизабет и неговиот близок пријател Хенинг Куре, кој ги чита неговите ракописи низ годините.
„Ние е најчесто јас“, вели тој.
„Но, тоа се иsто така и луѓето кои ми помогнале да бидам во позиција на можност. Па кога велам ’ние‘, тоа е прво и најосновно – чувството дека јас не сум сам.“
*Интервјуто со Јуси Адлер-Олсен е направено за весникот „Политикен“, од страна на новинарката Лоте Торсен во февруари, 2025. Инетрвјуто е пренесено во својата оригинална форма и се направени минимални, минорни промени кои соодвествуваат на преводот.
