Рецензија од прв читател: Александра за „Чекорите до црешовото дрво“ од Паола Перети
Запознајте ја деветгодишната Мафалда: има мачор по име Отимо Туркарет, пишува дневник до книжевниот пријател наречен Козимо, се спријателува со нејзиниот врсник по име Филип и со служителката/потомка на Амазонките наречена Естела. Мафалда сака да игра фудбал со машките, да ги изброи сите ѕвезди на небото, да се качува на црешовото дрво во училишниот двор, но сиве овие активности имаат рок на траење. На Мафалда ѝ е откриена Старгардова болест – ретка генетска болест којашто предизвикува постепено губење на видот и слепило. Поради целосна загуба на видот за шест месеци, таа има започнато список со работи што сака да ги направи додека сѐ уште гледа.
Исплашена и тажна, Мафалда се обидува да се помири со фактот дека ќе го загуби видот: „Сите деца се плашат од темница, се плашам и јас – зашто за мене темницата е марама врзана преку очите што си ја ставил на игра и веќе не можеш да ја извадиш“ (Перети, 2023, стр. 153). Иако мала, таа ја разбира тежината на проблемот и сериозноста на ситуацијата.
Сепак, веста дека Старгардовата маглина го зема последниот замав е огромна за деветгодишната Мафалда да ја преброди сама. За жал, растојанието од кајшто може да се види себеси драстично се намалува. Токму сега ѝ се најпотребни разбирање и поддршка. За среќа, тука настапуваат Естела и Филип, ликовите коишто ѝ помагаат на ранливата Мафалда да не се чувствува како да е „единственото девојче на светот“ (стр. 106). Естела, којашто исто така боледува од рак, ја охрабрува дека животот не запрел за никого, ниту, пак, ќе запре за Мафалда! Иако тој ќе ѝ тече поинаку, Естела ја уверува дека има работи што може да ги прави и кога не гледа: да пее, да се вљуби, да напише книга, да има најдобар другар, да се санка зад татко ѝ или Филип. На овој начин, Мафалда сфаќа што е „нејзиното битно“ (стр. 80): родителите, пријателствата и мачорот Отимо. Времето минато со нејзиниот најдобар другар Филип, пак, ѝ помага да согледа дека животот сѐ уште може да биде забавен и игрив. Со помош на овие динамични и креативни ликови, животот на Мафалда повторно добива смисла. Покрај нив, таа ја пронајдува изгубената надеж.
Нежниот и милозвучен наслов на делото го открива најважниот симбол во книгата за кого Мафалда е цврсто приврзана и тоа: црешовото дрво. Тоа ги симболизира минатото, иднината и минливоста на времето. Во улога на верен слуга, дрвото ѝ помага на Мафалда да се ориентира во просторот според неговата блискост. Едноставно кажано, кога светот станува неподнослив, Мафалда знае каде да се засолне. Исто така, ја навраќа кон посигурното минато поминато со баба ѝ покрај нејзиното црешово дрво. Од друга страна, колку повеќе го губи видот, толку помалку може да го види дрвото, што, всушност, ја предвестува темната иднина на Мафалда.
Во „Чекорите до црешовото дрво“ се присутни автобиографски елементи. На пример, ликот на Мафалда е инспириран од самата писателка на книгата, Паола Перети. За жал, и на Перети ѝ е дијагностицирана Старгардовата болест. Токму преку ликовите на Мафалда и Естела, писателката нѐ мотивира исправено да стоиме пред предизвиците што ни ги приредува животот. Оттаму, постоењето на оваа книга е доволен доказ дека и писателката го послушала горенаведениот совет. Таа го прикажува чувството на страв преку Мафалда и Естела на иновативен начин. На пример, наместо да го потиснат стравот, тие се спријателуваат со него, наместо да ги спречи да делуваат, тој им овозможува да се чувствуваат живо: „Оној што се плаши, не живее, Мафалда“ (стр. 174). Оваа книга нѐ потсетува дека не секогаш можеме да контролираме што ни се случува, но можеме да одлучиме како ќе реагираме на тоа што нѐ снајдува.
Мали деца и големи деца (оти според Егзипери „сите возрасни некогаш биле деца“), ви ја препорачувам оваа книга бидејќи ќе ве насмее, ќе ве растажи, ќе ве разнежни и ќе ве натера да се запрашате која е вашата роза/вашето битно (читај: што е важно за вас!).
Пишува: Александра Огнановска
