Рецензија од прв читател: Елена за „Свежа вода за цвеќиња“ од Валери Перен

 

 

 

Мртвите лисја по земјата се пластат како и нашите спомени, таги и радости…

Роман што дише помеѓу животот и смртта. Роман што се чита помеѓу тагата и ронки надеж за среќата. Роман што го проживува истовремено и стравот и храброста. А на крај се толкува (и) како роман за љубовта. Тоа чувство што сè победува. Можеби посилно и од смртта, зашто живее и по неа.

Роман од многу приказни, секоја приказна со свој главен лик. А над сите ликови еден, Виолет.

Виолет, нејзиното име — контраст на животот што ѝ го нуди судбината. Нејзиното име — живот, живот што мора да се живее. Живот со тага, осаменост, пропаст. Од дете без родители, низ згрижувачки семејства, преку чувар на пруга до чувар на гробишта.

Валери Перен многу прецизно ја гради структурата на овој роман. Поделен на 94 мини поглавја или мали раскази во приказна, со свои наслови во вид на мудра мисла, поука. По измешан ред, умешно за секој лик ја раскажува и својата приказна. Испреплетени една до друга ретроспективно, по малку изненадувачки. Приказни од минатото кои ја појаснуваат сегашноста и се вклопуваат со неа. Приказни од минатото коишто се рефлексија на животот на Виолет и на починатите на гробиштата чиј чувар е Виолет. Извонредната прецизност на Перин, да ги подреди така прави како да гледаме филм, филсмки слики. Сценарио од различности што креира богато ткиво на емоции и карактери. Трнливиот пат на Виолет од лични трагедии, од најголемата трагедија што може да ја доживее човек — губење дете, до пронаоѓање утеха на гробиштата на починатите е специфично претставен, предизвикувајќи го исчекувањето на надежта. Исчекувањето на новото раѓање.

Свежа вода за цвеќиња не само што ја истражува комплексноста на постоењето со сите негови тежини, го слави и оздравувањето на човечкиот дух и трансформативната моќ на состраданието. Способноста на авторката да ја донесе длабочината на карактерите на страниците ја прави оваа книга емотивно комактибилна со читателот, оставајќи траен впечаток на оние што ги прелистале сите нејзини страници. Приказна за извонредна жена. Лик со зимска и летна облека на неа, а и двете со облека во облик на светлината. Виолет живее за и со сите познанаици и пријатели покрај неа со своите тајни, грешки, неверста, прашања, како и со нивните јаки и слаби страни.

Роман за моќноста на пријателството. Селија и Саша, нејзините пријатели како извор на бесконечна добрина и поткрепа за човекот во лошо и добро. Засмејувачките сегменти со мажите од гробиштата, нејзините верни придружници во работата, даваат нишка ведрина,смеа и утеха на животот во романот.

Љубов е кога ќе сретнеш некој кој ќе ти открие нешто ново за тебе..

Филип Тусен никогаш не се раѓа како верен сопруг и љубен, дури ни како верен син. Но се раѓа како татко, иако предоцна. Во делот каде што таткото Филип Тусен конечно се раѓа како татко, и со сите сили пробува да открие што се случило кобната ноќ каде што ја губи ќерката, романот почнува да наликува на крими-роман. Интригантно, задоволувачки октривајќи дел по дел. Преку Филип Тусен како лик на пропасот и на неверството, Перен допира тешка тема што може да ја предизвика љубовта. Речиси инцест — саканата на единствениот сакан роднина. Забранета љубов што не може да избледи.

Преку старецот, верниот пријател Саша ја разголува темата на хомосекусланост, што не може да остане скриена колку и да е болна. Го разобличува и срамот преку Отецот кој му го посветува животот на Бога, а во него тлее жарот за љубов кон битие, кон жена.

Роман — феминистичко љубовен. Од една страна Виолет, „светица“ што се може да поднесе и да издржи, без омраза и гнев и покрај сите удари, наспроти мајката Тусен, којашто е црната птица низ жените, полна иритирачки фрустрации кон жената без основана причина.

Секоја самотија со некој се споделува..

Се споделува дури и по смртта. Авторката не се занимава само со љубовта однадвор туку и со љубовта од внатрешната страна, што не ти прави зло, но те прави очаен и сам. И љубовта што не може да се поднесе сè до одземање на жвотот. Теми на маргините, малку заборавени, но секогаш живи и вечни. Приказните за Ирен и Габриел што се ништо, а заедно почиваат. И приказната за Фонтанел, што сама одлучува за крајот на животот од немоќноста да открие што е таа тогаш и сега, во занесот на заљубеноста.

Денот е многу убав кога некој ве сака

И Виолет се раѓа пак и го правда своето име со своето одново посакување. Одново држење за рака, друг маж што и неа ја држи, а не е нејзин. Ја држи како никогаш нејзиниот сопруг.

Роман за природата и убавината на цветот. Свежа вода за цвеќиња и целата љубов кон градината на Виолет е љубовен приказ за живиот свет. Метафора за вистинското живеење. На цветот му треба свежа вода исто како што на човекот му треба свежа емоција. Одново и одново.

Роман за леснината на големата карта на животот којашто се здобива со  спознавање на вредноста и моќта на реалноста. И единствено со вистинско отфрлање на оковите што влечат кон земјата ќе се цвета пак. И ќе цвета сè, од љубов.

 

Пишува: Елена Остреска