Опис
Вера Лилчиќ е автентична но необична појава во нашиот контекст. Таа засега е книжевна сенка меѓу многуте кулиси издигнати угоре, но судејќи по ракописите што постепено ги отвора пред јавноста, многу лесно можеме да ја сместиме и во книжевните призраци што ја збогатуваат нашата издавачка програма. И со оваа своја збирка во чии стихови вешто се испреплетуваат емотивните вибрации и носталгијата по минатото таа нè опсипува со својата зборовна топлина, како силен сноп свежа светлина во апсолутна, длабока темнина.
Барем еднаш
Да ме бакнеше,
Па да замижам,
Сонцето да ми се
Запали во вените.
Барем еднаш
Да си ми ги изброил
Насмевките
Во очите;
Со ѕвездите
Да си ме закитил,
Да си ме завиткал
Во облаците,
Па да ме однесе
Виорот
До бесвеста,
Засекогаш.
