Опис
Роман што вибрира од тага, но и од животна радост, како емотивен удар со тупаница што се однесува на сите нас!
Нахид и Масуд се среќаваат една вечер во Техеран. И двајцата се на осумнаесетгодишна возраст и во себе носат сон за слобода и демократија. Се движат кришум и делат летоци. Започнуваат демонстрации и илјадници луѓе извикуваат пароли на улиците. Но сето тоа станува многу посериозно и понасилно отколку што можеле да си претстават. Со позајмени пари и со лажни пасоши бегаат во Шведска. Го прават тоа заради подобар живот и заради иднината на својата ќерка. Слободата што им недостигала сега ја имаат во изобилие, но што е слобода кога ти недостигаат корењата?
Триесет години подоцна, Нахид има уште шест месеци живот. Или барем така ѝ кажуваат докторите. Исполнета е со нов гнев. Во исто време дознава дека нејзината ќерка е бремена. „Ако го добијам ова, не сакам ништо повеќе.“ Но сè се претвора во трка со времето.
Извонредна приказна за егзилот, раселувањата и емотивните врски меѓу мајките и ќерките, приказна за љубовта, за вината и за соништата за подобро утре. „Тоа бевме ние“ нè тера да се запрашаме: што им оставаме на нашите деца? Што им должиме на тие што ги сакаме? И, дали без корени можеме вистински да бидеме слободни?
Ана Ѓурова –
Тоа бевме ние
Роман кој погодува во срце,ќе ви предизвика бес,лутина,но во исто време и жалење.Жалење за животот,за односите,за соочувањето со самиот себе,а најмногу жалење за своите корени и својата татковина.Ова,иако е краток роман со ретка проза,тој е разорен и остар,што верувам дека секој читател ќе ја осети неговата острина во својата душа.Додека го читате ќе ве уништи со својата емотивна приказна.Во приказната ни се претставени семејните односи, најмногу меѓу мајката и ќерката,соочувањето со смртта,раѓањето,егзилот,вината,љубовта и соништата за подобро утре.
Приказната иако навидум е едноставна,сепак сама по себе е тешка и тажна.Нахид на педесетгодишна возраст дознава дека има рак во доцна фаза и лекарите и соопштуваат дека има околу шест месеци живот.И од тука започнува тажната борба на оваа жена-борец,која ќе биде во трка со времето.А постојано е борец,борец во животот,борец во иранската револуција,борец за подобро утре,борец за слобода и на крај е борец за продолжување на сопствениот живот.Уште на осумнаесет години Нахид и Масуд сонуваат за слобода и почнуваат да делат летоци.Со тек на време станува се’ посериознио и понасилно и тие со лажни пасоши бегаат во Шведска.Оставаат се’ зад себе заради својата ќерка,за нејзина подобра иднина.Таму го добиваат сето тоа што го посакуваат,слобода,подобар живот,подобри услови.Но,сепак нешто им недостига,а тоа се корените кои им остануваат во татковината.И сега по триесет години Нахид има уште шест месеци живот и таа е исполнета со гнев и бес.Почнува да размислува што добро направила со тоа што преживеала и што ќе остави од своето живеење.Низ глава и поминуваат сите нејзини минати,сегашни и идни влијанија врз себе и врз нејзиното семејство.Но,кога нејзината ќерка ќе и каже дека е бремена,во Нахид се раѓа нова надеж за живот,за пуштање корени во туѓа земја,за оставање нешто после себе.И така таа почнува една безмилосна трка со времето.Од желба да го види своето внуче,таа наместо шест месеци успева да поживее подолго.
Нахид ни е доловена како тешка,затворена и цинична личност,која напати ќе ве изнервира со своето однесување.Ќе ви предизвика бес,но на крај ќе сочувствувате со неа.Таа изградила ѕидови околу себе,но не затоа што така сакала,туку тие биле изградени од загуби,избори,малтретирања и неодлучности низ целиот нејзин живот.Далеку од татковината,а блиску до крајот,без сопствени корени,таа е безмилосна и сурова,а со тоа е почовечна.Човек кога е пред крајот на својот живот се преиспитува себеси, својот живот,своите постапки и своите однесувања.А се запрашува што им остава и што им должи на своите деца.Кога ти е избројан крајот полека почнуваш како да исчезнуваш,да истекуваш некаде.Останатиот живот како да го живееш во сон или во будност.Не знаеш кога и кое од нив преовладува.Можно ли е човекот да го троши животот побрзо ако живее многу ? Ако при секое издишување,вдишување,па дури и смеење,се земаат денови од нашиот живот и се’ завршува побрзо.Не знаеме и тешко дека ќе дознаеме.Веруваш дека нешто си добил повеќе од тоа што си изгубил,веруваш дека загубата е поголема од добивката.Но,никогаш збирот од тешкотиите не е помал од збирот на олеснувањата.Човекот поминува време за да ја планира иднината,а таа одеднаш може да ја нема.Не можеме да го смениме она што било или да обезбедиме пат до она што ќе биде.Сето време на овој свет што го имаме е позајмено и треба да бидеме благодарни на годините што ги добиваме.Кога ќе дојде крајот откриваме дека смртта е секогаш со нас,не не’ напуштила никогаш.Светлината кога ќе згасне,знаеш дека “Тоа сме ние” кои оставаме нешто зад себе,пуштаме корени,дури и во туѓа земја.Луѓето не заминуваат затоа што се откажуваат,заминуваат за да создадат нешто подобро.