Интервју со Паола Перети, авторка на „Чекорите до црешовото дрво“
„Чекорите до црешовото дрво“ е топол и трогателен роман за 9+ читатели кој ја следи десетгодишната Мафалда која го губи видот.
Романот, кој се движи наспроти скратувањето на растојанието од кое Мафалда може да ја види црешата надвор од своето училиште, истражува како таа се справува со влошениот вид и стравот и тагата што тоа ги носи. Пријателството е особено силна тема во приказната, како и важноста да се споделат своите стравови со блиските пријатели и саканите.
Ја замоливме авторката и учителка ПАОЛА ПЕРЕТИ да ни каже повеќе за тоа како се потпирала на сопствените искуства за да ја напише книгата и како таа се развивала.
П: „Чекорите до црешовото дрво“ истражува што се случува со детето, Мафалда, кое го губи видот. Зошто сакаше да ја напишеш оваа книга?
О: Почнав да ја пишувам мојата книга додека одев на училиште за креативно пишување. Наставничката почувствува дека добро го доловив гласот на едно мало девојче, па почнав да размислувам за приказната за Мафалда, дури иако малку се плашев да се соочам со нејзината приказна имајќи ги сопствените проблеми со видот. На крајот, пишувањето на книгата беше еден вид терапија за мене.
П: Колку од тоа се базира на вашите сопствени искуства? Дали беше тешка книга за пишување?
О: Јас не сум Мафалда, но таа е дел од мојата душа. Многу од она низ што минува таа во романот, ми се има случено мене, но јас бев постара од неа и посвесна. Но, книгата беше тежок процес за мене, бидејќи во секое поглавје морав да ги прифаќам проблемите со очите сè повеќе и повеќе, како што се обидува Мафалда.
П: Зошто решивте да ја структурирате приказната околу растојанието од кое Мафалда може да го види црешовото дрво?
О: Црешовото дрво е стабилен елемент во животот на Мафалда, добар белег. Претставува место на имагинација, соништа и спомени. А кога видот ѝ се влошува, таа е исто така дистанцирана од сите работи што ги сака.
П: Можете ли да ни кажете за Мафалда и како се развивал нејзиниот лик?
О: Мафалда е типична девојка, сака да игра, сака да има домашно милениче, сонува. Но, таа е исто така многу исплашена за нејзината ситуација. Ниту едно дете не сака да биде премногу различно од другите и никој не сака сам да се соочува со тешки ситуации. Така, Мафалда почнува да бара можни решенија, или патишта за бегство и пријатели кои можат да ја разберат и да ѝ помогнат. Ќе ги најде кај неочекувани луѓе. И таа можеби ќе разбере дека најдоброто решение за проблемот е да размислуваме на алтернативен начин за тоа што сакаме и можеме да направиме со нашите можности, а исто така да се обидеме да ги надминеме нашите граници – со помош на малку храброст.
П: Внесовте некои специфични книги кои Мафалда ги сака, вклучувајќи ги „Баронот на дрво“ и „Малиот принц“. Зошто ги избравте овие книги за неа?
О: Ја читав „Баронот на дрво“ кога бев многу мала и веднаш ја засакав силата на главниот лик, неговиот скок во слободата, а исто така и разновидноста на темите за кои пишува писателот Итало Калвино. „Малиот принц“ е магична книга, многу „едноставна“ на изглед, но со многу длабоки пораки во себе.
П: Има неколку прекрасни споредни ликови во приказната, кој е вашиот омилен и што носат тие во приказната на Мафалда?
О: Мислам дека омилен спореден лик ми е Филипо, бидејќи не ја крие својата природа. Тој е „лошо момче“ – многу е лут – и не се менува за да биде прифатен. Тој е многу искрен. Филипо и Естела можат да се соочат со лицето на стравот, а Мафалда учи од нив.
П: Мафалда е охрабрена да напише список на работи кои за неа се „суштински“ во животот, кои се менуваат како што расте и се развива нејзиното разбирање за животот. Ако напишете таква листа, што ќе се најде на врвот на неа?
О: Да си бидам каква што сум си и да го живеам животот во слобода.
П: Во текот на приказната, Мафалда учи многу за пријателството, храброста и неволјите. Што би сакале вашите читатели да научат од „Чекорите до црешовото дрво“?
О: Би сакала читателите повеќе да не се чувствуваат сами во соочувањето со неволјите, охрабрени да живеат со страст и да најдат сила да продолжат во својот живот. Тоа е многу големо очекување за една ваква мала книга, но како што си велев: Зошто да не? Сонувај.
П: Книгата е преведена од италијански на англиски, дали воопшто се вклучивте во преводот и дали ја прочитавте англиската верзија?
О: Само делумно бев вклучена во преводот. Мислам дека мора да имаме доверба во професионалците, а потоа, кога ја прочитав преведената книга, ми се допадна. Дениз Мио е одлична преведувачка, многу чувствителна и паметна.
П: Дали правите настани со деца кои се фокусираат на вашата книга, и ако да, што вклучуваат вашите настани?
О: Сè уште не, но наскоро ќе започнам и би сакала да создадам смешни и многу опуштени настани со децата. Исто така, сакам да им промовирам читање на децата вклучувајќи одредени теми, како што се попреченост или други видови „разлики“.
П: Каков вид работа работите кога не пишувате?
О: До пред неколку месеци бев новинар во локален весник и наставник (наставник сум седум години, предавав италијански на странски деца).
П: Кое или каде е вашето омилено бегство?
О: Моето бегство е гледање во небото ноќе, слушање музика, а исто така и смеењето. Сакам да се шегувам: иронијата може да ве спаси.
Интервјуто е преземено и преведено од веб-страницата readingzone.com.
