Опис
Идејата на Јулија Кристева со која се истакнува дека авторите не ги создаваат своите текстови од нивните сопствени оригинални умови, туку радо ги компилираат од претходно постоечките текстови е силно манифестна во стиховите на Душко Крстевски особено во неговата страст да (пре)создава нови/свои митови како оној за пресоздадената Ева (мајка-жена-сопруга).
Неговата поетска свест оперира со митотворни искуства. Како што Ками од митот за Сизиф ја создаде модерната теорија на апсурдот или Пикасо од африканските маски дојде до една своја димензија во кубизмот, така и од Крстевски се очекува да понуди една своја митопоетика која израснува од убиените митови (…) Познатата тријада вера-надеж-љубов ја пресоздава во свои/лични тријади на: песок-море-школка или плач-душа-(огнено) срце.
Ова искуство што ни го нуди Душко Крстевски ја потврдува оригиналната идеја за создавање на литература од литература, или уште пошироко сфатена како создавање култура од култура, што е пишување како континуитет, пишување како одговор, или повторно пишување.
Весна Мојсова-Чепишевска
