За литературата и психологијата. Разговор со тимот на „СебеСложувалка“.

 

 

 

 

 

Која е приказната за(д) „Себесложувалка“?

Приказната за СебеСложувалка започнува за време на Ковид пандемијата во 2020 година кога инспирирана од кризната ситуација која се случи во светот, нашата сопственичка Тиана започнува да снима бесплатни видеа за психоедукација кои ги споделува на личните социјални мрежи. Поддржана од големиот број гледачи и интересот кај граѓаните, оваа иницијатива една година подоцна се реализира како мало психолошко советувалиште.  Започнавме со минимални средства, но огромна желба да направиме промена во општеството. Нашата достапност за луѓето, отвореност за споделување знаење и искуство со цел градење свесни индивидуи кои активно ќе го бараат своето место во општеството, ни донесе препознатливост особено кај младите луѓе, на што сме особено среќни и горди.

 

 

Колку е важна психотерапијата, како неопходна хигиена на душевноста кај луѓето?

Психотерапијата е алатка која навистина многу помага во креирање јаснотија и свесност за она што ми се случува во моментот. Честопати народски се меша со психолошко советување, па неретко сум слушала како луѓето велат – што ќе ме посоветува психологот што јас веќе не правам? Идејата е дека во психотерапија многу ретко советуваме. Нашата задача е да го поддржиме клиентот да го види и освести она однесување кое му прави застој. Тука сме во хоризонтален однос, нема авторитети. Токму тоа му овозможува на клиентот да согледа различни перспективи, да ја одржува својата ментална хигиена и постојано да расте и да се развива на психолошко поле.

 

 Литературата е наука за животот, психологијата е наука за душата, колку тие две се меѓусебно поврзани?

Литературата и психологијата се суштински поврзани исто како што е секоја наука поврзана со литературата. Сѐ што учиме и осознаваме,  делумно го учиме преку пишан збор на некаква хартија, а истото се однесува и за нашата наука. Преку литературата осознаваме нови хоризонти, читаме за новини од светот и се поврзуваме на интелектуално ниво со различните автори и нивните гледишта.

 

Дали книгите може да бидат поттик за разрешување на сопствените психолошки тегоби, за обогатување на интерниот свет и за нагодување на сопствените способности кои ќе создадат соодветен одговор на предизвиците кои ги наметнува секојдневието?

Секако дека да. Книгите знаат да нѐ натераат да погледнеме во нашата внатрешност, да се насочиме кон одредени лични прашања за кои сме станале свесни дека ни требаат одговори. Сепак, значајно е да се напомене дека литературата за самопомош не може да ја замени психотерапијата и водството кое може да ви го понуди стручно лице. Нејзината улога е да нѐ поттикне да побараме помош и да ни понуди иницијални идеи за она што би сакале да го промениме или да го подобриме кај себе.

 

Што е најважно во процесот на себељубов, колку луѓето се свесни за себе?

Кога за првпат започнавме да зборуваме за Себељубов, ова зборче не постоеше во нашиот речник. Сѐ уште не постои, но ние го користиме како конструкт за еден вид општо прифаќање и љубење на себе. Луѓето честопати не се свесни за пораките кои си ги испраќаат сами на себе, поддршката која не си ја даваат и осудата со која се казнуваат. Себељубовта е коренот на бивањето во поддржувачка релација со себе. Таа нѐ учи дека промените не може да се случат преку себеосудување или себеказнување туку најпрвин со прифаќање на она што сме, а потоа со експериментирање и обиди за креирање нови вештини и способности.