Рецензија од читател: Кон „Сфинга на гневот“ од Жарко Кујунџиски
Приказната започнува со Лазар Отадески, сопственик на издавачка куќа што од прогресивна литературна резиденција на деведесеттите години денес се наоѓа на раб на пропаст.
Лазар е меланхоличен и зачмаен лик, буквално препуштен на силата на ветерот. Живее во мал стан во зградата папагал во Скопје, опкружен со еден тон книги што со годините го зазеле целиот тој простор од подот до таванот, оставајќи му го малиот двосед како единствено место на кое може да се седне. Во двоседот се сместува целиот негов живот, осамен, смален, невидлив, на чекор да го снема. На него одржува нераскинлива врска со минатото, ги оживува деновите кога бил на врвот на успехот, опседнат со авторот што му ја донел славата и потоа сѐ почнало да се тркала удолу.
Од таквата коматозна, фетусна состојба ќе биде отрезнет кога на вратата ќе му затропа непозната жена и ќе му остави стар италијански ракопис од седумнаесеттиот век, на чии страници ќе ја препознае песната на Константин Миладинов – „Т’га за југ“. Овој чуденесен ракопис ќе го извади од светот на удобноста во кој долго време се крие и потиска и ќе го одведе на патување во Сплит, Хрватска. А таму, можеби ќе ги најде одговорите, можеби ќе се спаси од гневот, а можеби и засекогаш ќе исчезне…
Восхитувачка и страсна нарација, раскошен вокабулар, во стилот на Ден Браун, мистериозен и продуховен. Митолошка епопеја за човековата беда, лавиринт во кој сите ние сме во потрага по оганот на Прометеј, по она за кое боговите уште одамна нѐ протерале, чиј гнев како црв ќе нѐ јаде однатре во сите идни времиња, а животот неповратно ќе ни замине.
Морам да кажам, има еден дел на којшто му се навраќав неколку пати, споредбата на Скопје со Пандорината кутија. Таму ја доживеав таа раскажувачка експлозија, Ореол што виси како круна над целата книга. Поубаво нешто јас во животот немам прочитано.
Би сакала тој дел да стои запишан како повест во хрониките и спомените на градот Скопје.
Најискрена препорака од мене ❤️
Текст и фото: Тања Петковска 
