Рецензија од прв читател: Ружица за „Но и јас“ од Делфин де Виган
Лу Бертињак е девојче на тринаесет години, со натпросечна интелигенција. Во нејзиното семејство не владее хармонија – мајка ѝ има депресија со години, а татко ѝ се труди со сите сили да го одржи семејството.
Кога на училиште ќе добијат задача да презентираат за тема по свој избор, таа избира да истражува и да говори за бездомниците, односно за животниот пат на една млада жена и како таа завршила на улица. На тој начин, се запознава со Но, осумнаесетгодишна девојка што живее на улиците на Париз. Тоа познанство, кое прераснува во искрено пријателство, ѝ го менува животот на Лу, којашто, откако ја запознава Но, не може да престане да размислува за неа и за нејзиниот начин на живот, па се решава да ѝ помогне да најде дом, и тоа ни помалку ни повеќе – туку под својот сопствен покрив. Предлогот со темелно обработен концепт им го соопштува на своите родители за време на вечерата, коишто, за чудо, се согласуваат да ја отворат вратата на својот дом за непознатата девојка.
Лу ми беше многу инспиративен лик, ме освои со својата желба за учење и со волјата да помогне. Премногу анализира, премногу се задлабочува во нештата и живее во својот сигурен свет. Покажува голема зрелост и емпатија за семејната ситуација, дури и премногу за дете од тринаесет години. Толку мала, а толку голема.
Книгата ме освои уште од првата страница со прекрасната нарација, едноставно беше уживање да се чита. Навистина имав впечаток дека пишува дете од 13 години, дете што е толку мало, но свесно за светот околу себе, а не возрасна жена. Психолошкиот свет на Лу ми беше „на тацна“, што е нешто што најмногу го барам во една книга, секогаш да знаеш што и зошто мисли и прави ликот. Книга за млади, но книга што обработува тешки теми, кои нè засегаат сите нас.
„Можеме да испратиме суперсонични авиони да летаат на небото и да испратиме ракети во вселената, способни сме да утврдиме кој е злосторник само врз основа на едно влакно или на отпечаток, можеме да одгледаме домат што може три недели да стои во фрижидер и да не потемни и кожата воопшто да не му се набере и способни сме да ставиме милијарди информации во еден микроскопски чип. Исто така, способни сме да ги оставиме луѓето да умрат на улица.“
„И како воопшто еден човек на осумнаесет години може да се најде на улица, без ништо, без никого? Дали сме толку малку, толку бескрајно мали и неважни, што светот продолжува да се врти, бескрајно голем, и не му е гајле каде спиеме?“
Пишува: Ружица Сотировска
