Опис
Поетот и историчар на уметноста Звонко Маковиќ ги разоткрива ранливоста и резигнацијата на типичниот интелектуалец на XX век во времето на насилство, кој не гледа никаква можност да развие посткатастрофален идентитет, фрагментиран како фотографија искината на парчиња… Главната моќ на овој акт на естетска резигнација и етичко разочарување е во возбудливата едноставност на книжевниот стил на Маковиќ, кој силно се спротивставува на гласните прокламации што често ги следат драстичните сцени на насилство и смрт.
Поетскиот опус на Звонко Маковиќ е пример на постмодернистички отворен опус. Во него се соединети провокативноста на експериментот и академската смиреност, проекцијата и случајноста, емоцијата и мислата, стиховниот и прозниот поредок, желбата за пронаоѓање индивидуален говор… Противречностите на писмото на Маковиќ се противречности на времето во кое тоа е обликувано – со нив се хранела и во нив се конституирала современата инаквост на поетската имагинација.
