Рецензија од читател: Кон „Децата на Волга“ од Гузел Јахина

 

 

Во далечната 1762 година, руската кралица со германско потекло Екатерина Велика издала манифест со кој ги повикала Европејците да се населат на руска земја. Германските колонисти се населиле по должината на реката Волга, ја обработувале руската земја и ги задржале германскиот јазик и обичаи. Истите тие Германци, години подоцна, Хитлер решава да ги употреби како „Тројански коњ“ во својот поход кон Русија, за Сталин, плашејќи се токму од тој „Тројански коњ“, да ги депортира во Сибир. Дури во денешно време, по распадот на Советскиот Сојуз и формирањето независни држави, дозволено им е враќање во родното огниште и се признати како засебен народ.

Јакоб Бах е руски Германец, учител во селото Гнадентал на брегот на реката Волга. Неговата приказна започнува во 1916 година. Тој е мирен и повлечен човек што живее осаменички живот. Неговата судбина се менува во оној момент кога добива понуда да ја образова ќерката на богатиот Удо Грим, Клара. Меѓу нив се развива љубов, нивната врска не е прифатена од околината и тие се осамуваат на напуштениот имот на таткото на Клара, од другата страна на реката. Се раѓа Анче, а Клара умира на породувањето. Јакоб е оставен сам на себе со новороденче за кое не знае како да се грижи. Знае само дека тоа девојче го има лицето на неговата љубена Клара и, додека е тоа покрај него, и таа живее.

Додека тие живеат на осамениот имот, светот околу нив се менува. Царска Русија се распаѓа, се појавува комунизмот, партијата. Многу од неговите соселани се заминати, некои протерани, некои убиени. А на имотот, единствената што се менува е малата Анче, која пораснува во бистро и палаво девојче.

Ако завлезам во анализа на книгава, не можам да кажам дека ми се допадна самиот Јакоб како карактер. Тој е добар и чесен човек, вреден, но многу плашлив и наивен. Па, тој беше учител. Тоа било реткост во тоа време, да бидеш писмен и начитан. А целиот свој живот тој е опседнат со страв, со стравови што, еден по еден, за беља, сите му се остваруваат.

Она што навистина ми се допадна беше историјата во приказната. Сакам кога книгата ќе ме натера да истражувам, да научам нешто ново. Руските Германци за мене беа непозната тема и мило ми е што научив многу за нив, за нивната култура, за нивните премрежиња, за нивната судбина. Авторката, со потекло од Татарската Република, вешто ги исплела реалноста и фантазијата, историските факти и фикцијата. Создала една уникатна слика на животот по течението на реката Волга како сведоштво за идните генерации.

 

Пишува: Марина Стевковска