Рецензија од прв читател: Денис Бојаров за „Вознемирени луѓе“
„Вознемирени луѓе“ е страшно опасен хумористичен роман за тоа како еден ограбувач на банка не успева да ограби банка, но затоа успева да предизвика заложничка драма.
Оваа книга зборува за вознемирени луѓе, но тие луѓе се вознемирени од разни причини, а проблемите со кои се соочуваат се навистина опсежни, па мислам дека читателите ќе можат да се пронајдат не само во еден туку и во повеќе ликови.
Еден 39-годишен разбојник по грешка ќе се обиде да ограби безготовинска банка, но, наместо да добие готовина, ќе добие осум непосакувани заложници во стан што е на продажба токму на денот пред новогодишната ноќ. Двајцата локални полицајци што го истражуваат случајот се татко и син, односно Џим и Џек. Заложниците ќе бидат ослободени, но разбојникот одеднаш ќе го снема. Следува серија сослушувања на сведоците од страна на Џим и Џек, од кои се состои добар дел од романот, а во меѓувреме еден сезнаен наратор што опфаќа сè друго во книгата, истовремено ни го одвлекува и ни го привлекува вниманието од приказната на ликовите, обраќајќи ни се директно нам читателите и поставувајќи ни филозофски прашања со кои спонтано нè обврзува да размислиме за нашите постапки и да ја согледаме поголемата слика. Колку повеќе навлегуваме во приказните на ликовите, толку повеќе откриваме врски меѓу нив, врски што ќе го разбудат човечкото во нас и ќе сочувствуваме со приказните на ликовите што не ни се допаѓале на почетокот од романот, за кои сме си дозволиле да правиме претпоставки. Бакман ја има токму таа моќ, да ги засакаме ликовите што не сме можеле да ги поднесеме на почетокот, а тоа веќе го знаеме и од неговата прва (преведена) книга и совршено изградениот лик Уве, кој на почетокот од книгата е раздразлив старец, а понатаму човек со чијашто приказна сочувствуваме сите. Главната порака и во оваа книга е, можеби, сочувството и емпатијата со другите луѓе, дека секоја паричка си има две страни. Авторот е емотивец, а претпоставувам дека и ние, неговите читатели, сме такви.
Стилот на Бакман и во оваа книга е полн со пријатен, филигрански црн хумор, а среде хуморот тој успева да вметне и потресни набљудувања за животот и смртта, за љубовта и бракот, за родителството и разводот, за социјалниот и економскиот стрес.
„Вознемирени луѓе“ има уште поголема смисла токму во ваквите времиња невремиња во кои живееме во моментов. Авторот признава дека живееме со болка и тага, но наоѓаме начин како да продолжиме во животот, да одиме напред, без разлика дали или колку успешно сме го пронашле тој здрав механизам за излегување накрај со проблемите во животот. Овој чин на потрага по одговори е она што нè прави луѓе, а да бидеш во состојба да се смееш на сметка на таа апсурдност е најдобриот дел од животот. Затоа, драги мои, смејте се на сметка на проблемите, затоа што колку и да исчезнуваат, на нивно место секогаш ќе се појават други.
И оваа книга, како и сите други на Фредрик Бакман, е во издание на „Антолог“. Со нетрпение го очекувам преводот и на неговата следна книга. Во меѓувреме, уживајте во оваа и во неговите други книги.
Денис Бојаров
