Родителски совети: Oдговори од Повикот до родители

 

Не прашувајте од каде знам

Како мајка на три деца, еве неколку родителски совети од мене: – Симнете им капа на сите родители со едно, две, три или повеќе деца. Секое дете е приказна само за себе, и секое дете е предизвик само за себе. Не прашувајте од каде знам. – Има деца кои растат како “по книга”, а има деца за кои буквално може да се напише книга. Во три тома. Не ме прашувајте од каде знам. – Играчките на подот се за на подот. Освен ноќе. Тогаш се најстрашни непријатели на стопалата. Па затоа, секоја вечер пред легнување, направете си чиста патека до тоалетот и кујната. Не прашувајте од каде знам. – Ниедна книга, ниту совет, нема да ве подготват целосно за родителството. Тоа е нешто што попатно се учи и секој родител расте и созрева паралелно со своето дете. Не прашувајте од каде знам. – Важните документи, сметки, омилените парчиња накит, шминки, секогаш се чуваат на недостапни места за деца до 10 години. Не прашувајте од каде знам. – На многумина им се слатки цртежите по ѕидовите од малите деца. Мене ми беа послатки хамерите залепени на нивна висина кои чинат помалку од поликолор. Не прашувајте од каде знам. – Бакнежот лечи се. И удреното колено, и болното запче, и црвеното грло, и првата љубовна мака во градинка, и првата слаба оцена. Не прашувајте од каде знам. – Нема ништо поубаво од тоа да си родител. Не прашувајте од каде знам.

 

Отсекогаш сакав мала верзија на мене, едно “mini me”

Отсекогаш сакав мала верзија на мене, едно “mini me”. Мислев ќе знам да се справам и да ги преземам правилните чекори онаму каде што сметав дека моите родители погрешиле. И така, се роди едно “mini me”, плачливо како мене уште од првиот ден. Одлично, сега ќе ја испробам “cry it out” методата. Ја испробав цели 10 минути и сфатив дека немам срце тоа да го правам на новороденче кое не знае ништо за светот околу него. И тука постапив исто како мојата мајка, па си го зедов моето “mini me” во прегратки со ветување дека никогаш нема да му дадам причина да се расплаче поради мене. Моето “mini me” растеше, беше љубопитно, а според модерните совети на ортопедите, дубак не доаѓаше предвид, иако моите родители ми велеа дека ќе ми биде тешко. По неколку недели држење на осуммесечно бебе од 10 килограми на левиот колк по неколку часа додека пробував да ги завршам сите домашни обврски, појдов и си одбрав дубак за моето “mini me”. Вака би пишувала до бескрај, но поентата ми е дека родителството е нешто што се прави по инстинкт и потреби на двете страни. Правете онака како што чувствувате дека е најдобро за вас и вашето дете. Едвај чекам моето “mini me” да стане тинејџер па да видиме како ќе се справам со млада верзија од себе која веќе ги има поминато сите тинејџерски “проблеми” и ќе се обидувам да објаснам дека сѐ што правам и кажувам е за да не ги повтори моите грешки, исто како што и моите родители ми велеа мене…

 

Децата се наше огледало

Минатата пролет се потсетив за моќта што ја имаме како родители, а со тоа и одговорноста. Истовремено, ми се потврди и вистинитоста на изреката „Кругот се врти“.

По долг и напорен период во кој се мачевме со постојани боледувања по дома; лични проблеми; како и конфликти со блиско семејство; со партнерот бевме навистина преморени и исцрпени. Па, решивме да  посветиме еден викенд за себе и да заборавиме на сè. Ги оставивме децата кај моите родители (со тешки преговарања и убедувања) и се упативме кон Маврово. Освен вообичаените расправии пред тргнување на пат, сè беше совршено. По пат си ги пуштивме омилените песни во кола и заедно пеевме, а во Маврово го немаше стресот ни бучните вознемирувачки звуци од градот. Препуштени на убавините на природата, релаксирани и со забавен дух, целосно се вративме во нашите млади безгрижни години. Нормално, тоа не траеше долго.

Само пет часа откако пристигнавме ми заѕвоне телефонот. Очекувано, повикот беше од мајка ми, а на слушалката беше нашата ќерка која низ плач се дереше: „бато ми ја украде Барби и ѝ ја исчупа цела коса“. Целосно отргната од реалноста и од мојата улога како родител, без да размислам ѝ реков: „Зошто плачеш за една кукла? Ќе купиме нова. Не плачи и биди мирна“. Таа продолжи да зборува нешто, но не можев да ја слушам со внимание. Во тој момент, важно беше дека сите беа живи и здрави, а ние двајца конечно опуштени.

Но, не повеќе од две недели подоцна, ни го скршија прозорот од колата и ни го украдоа звучникот. А, кога изнервирана низ дома се дерев: „Кој будала крши стакло за старо радио?“ ќерка ми само ме погледна мирно и ми рече: „Зошто плачеш за стакло? Ќе ти купиме ново.“ Во тој миг се збунив, но потоа се сетив на случката во Маврово. Повторно се покажа дека децата се имитатори. Тие се нашето најверно огледало, а нивните чувства и проблеми се еднакво важни колку нашите.