Трите наградени раскази од Конкурсот за краток хорор расказ во соработка со Мета.мк
Новинската агенција „Мета.мк“ четврта година по ред распиша Конкурс за краток хорор расказ на кој можеа да учествуваат млади автори. Годинава конкурсот повторно го организираа во соработка со издавачкиот центар „Антолог“.
Конкурсот беше распишан по повод празникот „Halloween“ или „Ноќ на вештерките“ кој секоја година се одбележува на 31 октомври.
„Ноќта на вештерките“ првенствено се одбележува во западните земји, но во последните неколку години стана глобален тренд кој се забележува и кај нас, особено помеѓу младите. Вечерта на „Halloween“ се раскажуваат страшни приказни, најмладите се маскираат, а домовите се декорираат со хорор мотиви.
На годинешниот Конкурс за краток хорор расказ пристигнаа вкупно 43 трудови, од кои, согласно правилата, наградени се три раскази.
Расказите беа оценувани од жири-комисија во која членуваа: Радмила Ванкоска – претставничка на книжевниот центар „Антолог“, Мери Јордановска – заменик-главен уредник во новинската агенција Мета.мк и Гоше Николов – новинар во „Мета.мк.“
Наградените раскази беа одбрани според морничавоста на темата, оригиналноста на идејата, пораката што ја испраќаат и правилното користење на македонскиот литературен јазик.
Жири-комисијата ги оцени сите пристигнати трудови како одлични и креативни, при што нијанси ги одделуваат победничките од останатите раскази. Организаторите на конкурсот им се заблагодаруваат на сите автори кои земаа учество со свои раскази.
Наградените автори ќе добијат ваучери за книги од „Антолог“ што ќе можат да ги искористат за да ја збогатат својата домашна библиотека со некои од возбудливите наслови во издаваштво на книжевениот центар.
Трето место
„Нокти“
Автор: „исклучна дисјункција“
Поминаа две години откако таа престана да ги грицка своите нокти. Тоа беше тежок зафат, но таа го имаше совладано. Го имаше чуено од своите пријателки. Тие имаа други начини да се одвикнат: некои ги мачкаа ноктите со лута пиперка, но тоа не беше практично; некои, пак, лепеа ливчиња хартија за ноктите, но таа не го ни проба тоа. Единствено сакаше и нејзините нокти да изгледаат убаво и елегантно, како на нејзините совршени пријателки, а не изгризани, со месото поцрвенето и издлабено околу нив.
Цела година се мачеше. Ноктите малку ќе пораснеа, таа од навика ќе ги изгрицкаше. Потоа ги сечеше сите за да бидат еднакви. И така продолжи циклусот. Таа, од срам, никому не кажа, а никој и не забележа. И некако тоа ѝ годеше, да знае дека таа самата е заслужна за подобрувањето на состојбата со нејзините нокти. Мачните денови се исплатеа. Ноктите ѝ пораснаа, еднакво долги, чисти и неизгризани. Формата не им беше совршена, но сепак ѝ носеа гордост, како и комплименти од другарките. Таа бескрајно сакаше да ги покаже, јавно да се гордее со нејзиниот макотрпен успех во поништувањето на една од нејзините лоши навики.
Дома носеше долги ракави, уште поистегнати, за да ги скрие своите раце. Истите долги нокти, кои надвор беше горда да ги покаже, тука ѝ претставуваа најголем срам. По секоја цена избегнуваше ситуации во кои ќе мораше да ги покаже. Кога мајка ѝ првпат ги забележа, таа се поднасмевна.
„Сигурно сите девојчиња во класот имате долги нокти сега. Ги следите трендовите. Такви се времињата. Порано не ги дозволуваа…“
Можеби и не беше толку страшно.
Самодовербата ѝ скокна. Кога некој ќе ја прашаше за ноктите, таа со храбра насмевка одговараше, секој пат нов одговор, нова приказна.
„Што ќе ти се ноктиштава? Како канџи се.“
„Самоодбрана. Служат многу добро како ножеви.“
„Што ти текна да ги пораснеш ноктите?“
„Моите нокти се како празни канваси, кои само чекаат да бидат обоени. Ние, уметниците, секаде со нас мора да носиме идни уметнички дела.“
„Убави ти се ноктите.“
„Вештачки се. Ги купив за 300 денари на пазар.“
„Како успеваш со нокти да се снаоѓаш?“
„Изборот беше едноставен – или нокти или нормален живот. Ако сакаш и ти нокти, да знаеш однапред дека ќе ти требаат и слуги!“
Ваквите разговори ѝ се чинеа премногу забавни. Одвај чекаше некој да ја праша, да прокоментира, за да може таа да се пошегува. Ноктите ги порасна подолги, ги боеше во пастелни бои, црташе цветови на нив. Рацете ги миеше постојано, користеше цветен сапун. Душата ѝ беше расцветана, се чинеше како топол пролетен ветрец во студената реалност.
На токму таков пролетен ден се шеташе низ ливадите со своето семејство, правеше прстени од билките. Тогаш и нејзиниот татко ја забележа.
„Од кога ги немаш исечено ноктите?!“, прошепоти тој. Таа се закикоти.
„Не е за смеење. Не смееш да си дозволиш да се најдеш во ваква ситуација.“ Го чу налутениот глас на татка си и насмевката ѝ исчезна од лицето.
„Каква ситуација?“, се осмели да праша.
„Зошто не ти се исечени ноктите?“
Девојчето го почувствува горчливиот вкус на мигот кога сѐ наеднаш може да се смени. Се чинеше како студена реалност опколена со лажен пролетен ветрец, оној што каса.
Одговорот ѝ висеше на врвот на нејзиниот јазик. Ми се допаѓаат вакви. Ги пораснав за да се одвикнам од грицкањето. Што е толку погрешно со нив? Ги сакам своите нокти како што се сакам себеси. Ги сакам зашто се дел од мене… Тешко ѝ беше да ја отвори устата и да ги оформи зборовите. Немо гледаше во таткото, немо гледаше во зелената трева, немо гледаше во ноктите. Сакаше да каже нешто, ништо не кажа. Имаше нокти, зборови немаше. Истиот ден ги исече. Веќе немаше ни нокти, ни зборови.
Повторно пораснаа. Реши да ги чува, само да ги крие од татка си. Секако, тоа не функционираше. За време на ручек, не сакајќи седна блиску до татко ѝ. Кога ги виде, ѝ рече да не се враќа на трпезата сѐ додека не ги исече. Малку се искараа. Таа повторно ги исече. Сега немаше ни нокти, ни зборови, а ни апетит. Седеше на трпезата и не можеше ни плунката да си ја подголтне. Престана да јаде зашто храната доби арома на срам и очај. Го изгуби вкусот, како што таа го изгуби гласот кога ги исече ноктите.
Тоа се случи и третпат, и четврти, и петти. Продолжи да се случува, а таа престана да брои. Почна да се сомнева во сопствените мисли.
Можеби татко ѝ бил во право. Можеби таткото секогаш е во право?
Можеби единственото решение е да ги спакува нејзините мисли и чувства во куфер?
Се наведна под креветот и го извлече куферот. Го отвори и најде грижливо наредени нокти. Веројатно, нејзините. Долги, шилести нокти со слој кал под површината. Од каде се појавила таа кал? Како нејзините нокти се нашле во куферот? И кога толку огрделе?
Го затвори куферот. Немаше место за нејзините мисли таму, а и не беа толку битни. Ноктите, за неа, беа папочна врвца до нејзината духовна утроба. Со исечени нокти, откината беше предвремено од себеси, уште пред да се оформи. Не можеше да се сети – тоа беа нокти во куферот или папочни врвци?
Ноктите ѝ пораснаа за последен пат. Зошто воопшто растат ноктите? Да имаа корења, таа ќе направеше сѐ за да ги откорне засекогаш. Би имало мир во светот тогаш. Посакуваше да не мора да го повторува болниот процес од сечење до самиот прст, длабоко, за да ја почувствува болката.
И самата не знаеше колку години поминаа откако повторно почна да си ги грицка ноктите. Го сакаше вкусот на пелин кога ги грицкаше. Нејзините нокти повторно беа само нејзини.
Второ место
„Премолчен колеж“
Автор: „Немо“
Стариот истоштен и полураспаднат брод беше целосно предаден на волјата на брановите и според зборовите на најискусниот морнар, пред да го напушти душата во мугрите, следното раѓање на сонцето требаше да го дочекаат на копно.
Четворица млади морнари и еден археолог, сите со распарталена облека, со бледи, суви и уморни лица стоеја и во рацете држеа остри алатки и предмети, божемно оружје со кое требаше да се бранат. На бродот сѐ беше тивко, а зајдисонцето што се давеше во морето личеше на презреана тиква, која со изострени заби злокобно им се насмевнува. Археологот од торбата извади едно шише виски и тури во дрвените чаши што се наоѓаа на бурето што служеше како масичка. Неволно ја крена чашата како да сака да наздрави, но тоа не беше наздравување, не по синоќешните ужаси што го снајдоа екипажот на бродот Аждер. Се напи голтка и погледот го спушти надолу кон крвавите штици, а тие молскавично му ги евоцираа грозоморните случки од претходната ноќ.
Во обид да се истакне во својата земја како млад и ентузијастички археолог, тој го изнајми овој брод заедно со својот екипаж со цел да го пренесе своето откритие – останките од една гробница што ја беше пронашол во едно од бога заборавено словенско село. Всушност, тоа беа стари ковчези од дрво обложени со железна рамка. На челниот дел од ковчегот можеа да се забележат остатоци од орнаменти, но тие беа делумно оштетени. Морнарите не се прашуваа многу за товарот што требаше да биде пренесен бидејќи им беше добро платено, па дури и преплатено. Постигнувајќи договор, успешно испловија утредента и патувањето течеше спокојно првите две недели, но кога месечината доби полна форма и нејзината светлина допре до дното од бродот каде што се наоѓаа ковчезите, се слушна толку силен вресок небаре се собрале стотици тажачки да оплакуваат мртов човек и како наезда од бесни фурии од скалите што водеа нагоре до палубата излетаа три иглозаби девојки со црни светкави очи без зеници, нагрдени лица, бледа телесна форма низ која контрастно се мешаа црната боја од нивната коса и долгите поцрнети нокти. Разбеснето им се нафрлија на морнарите забивајќи ги забите во нивните грклани и гради, истовремено откинувајќи им делови од телото додека тие ужаснати од болки врескаа. Неколкумина од нив, најсмелите, се обидоа да го запрат јуришот на девојките, но попусто, во утрината беа насекаде расфрлани само нивните останки, а тоа беше глетка од која нагон на повраќање би добил и капетан што целиот свој живот го поминал на море. Таа грозоморна слика – остатоци од раце, нозе, човечки глави, испокинати човекови трупови и уште што не друго, мораше да го собираат нај(не)среќните петмина што го дочекаа утрото зашто со раѓањето на денот девојките со иста онаа налет со која дојдоа се вратија назад, на дното од бродот.
Брегот сѐ уште не беше на видик, а дневната светлина, од која очигледно беа исплашени девојките, преживеаните веднаш ја искористија за кроење планови за спас од она што ги чекаше вечерта. Не ни помислуваа да слезат долу. Само археологот стоеше малку понастрана, тивок, и со замислен поглед тонеше во страниците на една книга, на моменти покажувајќи на лицето израз на голема возбуда. Еден од преостанатите заканувачки му се обрати и ја критикуваше неговата негрижа обвинувајќи го за несреќата што ги снајде нивните пријатели и сопатници, но страстите бргу се смирија. Денот врвеше.
***
Првата тура беше веднаш испиена и археологот поита да ги наполни чашите уште еднаш. Втората тура им даде каква-таква надеж дека може да се борат и да се надеваат дека ќе го дочекаат копното, иако апсурдно беше да се помисли на каква било надеж по она што го посведочија минатата ноќ.
Алкохолот беше испиен. Настапи мрак. Профучи ветер и ја наруши мртвата тишина на бродот, кој почна да крцка под нишањето на морските немирни бранови. На палубата гореа неколку фенери, чиј пламен на моменти се намалуваше од силниот ветер.
Се слушна тропање, кое доаѓаше од долниот дел на бродот. Сите го упатија погледот кон скалите што водеа нагоре и се ставија на готовс. Беа во исчекување. Но, што исчекуваа? Својата смрт? Во следниот миг на палубата се појавија тие – со злокобен поглед ги покажуваа своите иглести заби спремни повторно да ги окрвават. Морнарите охрабрени од алкохолот направија чекор напред и повторно се слушна оној силен вресок. Борбата почна, а за тоа време археологот се повлекуваше наназад. Сѐ заврши многу бргу. Човечката крв ја бојадиса палубата. Се слушна шушкање страници и девојките веднаш го упатија погледот натаму. Тоа беше археологот, кој се мачеше да прочита нешто од книгата. Во моментот пред да биде распарчен, со последни сили изговори такви зборови што предизвикаа призрачните грозотии во истиот миг да застанат. Всушност, утрината додека ја прелистуваше книгата неочекувано му светна дека во ковчезите почиваат коските на три млади девојки, во словенската митологија познати со името стриги. Тие застанаа пред него затоа што тој прочита стара словенска клетва со која загосподари над нивните души. Тие почнаа да зборуваат со рапав и застрашувачки глас, а нивниот одговор му го намали стравот затоа што сега тој говореше посмело и во неговите очи се оцртуваше онаа боја на жар што може да се види при морското зајдисонце.
Сведок на нивниот разговор беше момчето што минатата вечер, криејќи се во капетанската кабина, се онесвести од страв, но никој не се обиде да го побара затоа што сите мислеа дека е мртов, а и целиот екипаж ja биеше битка на палубата, вклучувајќи го и капетанот. Тој, преплашен, ѕиркаше низ скршениот прозорец од капетанската кабина и внимателно го следеше текот на разговорот меѓу призраците и археологот. Од она што го слушна го обзеде голем ужас. Археологот им вети дека ќе ги пренесе нивните ковчези на копното давајќи им целосна слобода за крвопролевање, а за возврат тие да му го носат богатството од нивните жртви. Момчето се тргна од прозорецот и тивко залипа. Не, не смееше да дозволи бродот да стигне до брегот на островот, не по она на што посведочи. Се сви на подот чувствувајќи се беспомошно. Најпосле здогледа едно превртено буре од кое беше истечено нешто што личеше на црн ситен песок. Се доближи, погледна внимателно, ги ококори очите возбудливо и тивко проговори: Барут! Имаше неколку буриња, а тоа му влеа малку смелост во младото срце и во моментот беше спремен да го жртвува својот живот и да го уништи бродот за проклетите грозотии да не може да стигнат до копното.
Вратите на капетанската кабина се отворија и по скалите се стркала едно буре, кое со поглед го следеа новите бродосопственици. На вратата се појави младо момче со чкорче во рацете, кое само се наведна и го остави на земјата. Огнени јазици зајуришаа по бурето додека не се чу силна експлозија на палубата, а потем и во капетанската кабина. Бродот беше проголтан од оган и вода.
Неколкумина рибари, утрината, следејќи го чадот, се појавија на местото на несреќата. Насекаде во водата имаше расфрлано бродски штици, а на едно поголемо парче дрво беше легнато момче на чија лева страна од лицето се гледаа изгореници. Кога се пробуди, рибарите почнаа да го прашуваат што се случило, но попусто. Тој вџашено ги гледаше, но до него не допираше никаков звук, а и самиот тој не можеше да испушти глас.
***
Во годината 2023 неколкумина нуркачи, кои го проучуваа подводниот животински свет, на дното открија остатоци од брод, ковчези и ситни дреболии, кои припаѓаа на некое подамнешно време. Со цел истражување на бродот и содржината на дрвените ковчези обложени со железни ‘рѓосани рабови, тие побараа дозвола од властите да ги извадат останките со цел да ја проучат причината за несреќата на овој брод толку блиску до островот.
Прво место
„Човеконабљудувач“
Автор: „Б.И.Ѓ.“
Ако го најде ова ливче во истоштена кафена торба, голема е веројатноста дека си прв што ќе го прочита. Ако не, тогаш можеби го најде фрлено на улица од некој суеверен што мислел дека написов носи лоша среќа или некоја слична глупост. Можеби го доби од пријател кој сака да те исплаши или пак го украде затоа што си љубопитен.
Постои уште една можност, но сметам оти е помалку веројатна.
Можеби конечно некој ја послушал мојата молба и го испратил ова ливче на личност која е заинтересирана за оваа работа. Ако е така, тогаш се надевам дека добро те процениле. Дури, ако имам среќа, можно е ова да се објави некаде, па така да се поврзам со уште повеќе луѓе.
Имам претчувство дека ќе бидеш исплашен откако целосно ќе го прочиташ делото. Нема за што да се грижиш.
Се разбира, тоа не е единственото нешто што може да си го помислиш. Можеби ќе си речеш дека ова е шега.
Навистина не ми е намера да те измамам или да те исплашам, а најмалку да се шегувам.
Знам дека ова звучи малку чудно, ха-ха, но би сакал да не ме сметаш за непознат, туку да читаш лежерно, како да читаш писмо од пријател.
Сега вака: имам тајна што не бев во можност со никого да ја споделам, барем не целосно. Не сакам перцепцијата на луѓето за мене да биде заматена од ова мое хоби, па затоа не можев да се искажам досега.
Ако луѓе што не ми се блиски дознаат или пак се инволвира полицијата, јас ќе бидам ставен на полициска листа или ќе настане конфронтација, а тоа не е многу пожелно.
Морав да ги лажам сите оние кои беа дури малку блиску до дознавање на оваа информација. А отсекогаш сакав да го споделам ова со такви што ќе ме разберат затоа што се чувствувам како да не можам да бидам автентичен сè додека не се искажам.
Тајната е следна: јас сум човеконабљудувач. Односно, набљудувам луѓе. Звучи нејасно и чудно, ха-ха. Звучи повеќе како хоби кога се ставам себеси во рамката „човеконабљудувач“, слично како што постојат набљудувачи на птици.
Да, малку лицемерно од моја страна – сакам оваа тајна да биде скриена, додека активно ги барам тајните на другите преку моето набљудување.
Како и да е, јас сум човеконабљудувач. Тоа не е единственото мое хоби, но е најзначајното и ми одзема најмногу време, па затоа и се идентификувам со него.
Сите ние сме набљудувале луѓе во одреден момент. Веројатно си сретнал човек што те заинтригирал – не мора на романтичен или сексуален начин – туку едноставно ти бил фасцинантен.
Чувствуваш дека тој вреди да се запознае, но нема да му пријдеш. Не мора да сакаш да бидеш негов пријател или познаник, но би сакал да знаеш што прави човеков. Така, се препушташ на тоа љубопитство – тој нагон.
Анализираш како е облечен, како се движи. Го гледаш како разговара со некого, прислушуваш, внимаваш на тонот и бојата на гласот. Или пак, го насочуваш погледот кон насловот на што и да чита во библиотеката, кафулето, ресторанот, автобусот. Во тој момент, вие двајца сте единствените важни луѓе на светот.
Можеби објектот на твоето набљудување го користи својот телефон, па во тој случај обрнуваш внимание на звуците од неговата мобилна игра или од притискањето на копчињата. Ќе забележиш дека има тик – си игра со косата, ги грицка ноктите, нервозно ги движи нозете. Или, спротивно – ќе забележиш дека е воздржан и неподвижен, недозволувајќи да покаже емоции.
Можеби работи на лаптоп, па така го забележуваш името на компанијата или универзитетот или пак личноста на која ја испраќа својата работа – некој професор или шеф. Ако објектот гледа видеа на социјални мрежи, ја забележуваш страницата, па подоцна ќе ја пребараш личноста на истата таа страница. И тогаш се фокусираш на насловите на видеата, коментарите, неговата реакција.
Добро, ова можеби е хипербола, но сигурно барем неколку од овие работи си ги искусил. Јас сум љубопитен човек и искусен во ова поле. Може да се каже дека сум „тренирал“ да ги забележувам работите побрзо од просечниот човек, а секако сум и поинтензивен од обичниот кога станува збор оваа работа. Не барам од тебе да си експерт како мене, ха-ха!
Ова и не е нешто за кое се зборува на прво сретнување, како сега. Додуша, нашата ситуација е невообичаена и поинаква. Поинтимна е оваа врска од која било друга. Не се познаваме, но знаеме нешто еден за друг. Поточно кажано – ти знаеш нешто за мене, а јас секогаш можам да откријам каков било податок за тебе. Скопје е мало место, а уште помало е кога имаш ставено „тракер“ на ливче, на списание, на и-мејл адреса, „Ворд“ документ – кога можеш да се движиш на начинот на кој се движам јас.
Не грижи се! Не сум дух ниту вирус, ниту пак натприродно суштество. Јас сум човек. Само што, јас сум човек со интересни карактеристики и, како што споменав, интересно хоби. Твоите родители, пријатели, твоето училиште, факултет, работно место – ќе ги најдам. Твоите интереси, омилени јадења, филмови, игри, идоли – можно е веќе да сум упатен кон откривање на истите. Никогаш нема да те повредам, само навистина сакам да знам. Интересен човек си, идеален објект за набљудување, како егзотична птица надвор од кафез.
Ете, тоа е тоа. Нема нешто повеќе за искажување. Ако очекуваше злобен исповед или признавање на некакво криминално дело, извини, навистина не сум интересен. Всушност, прилично досаден сум и ќе се согласиш со ова ако, односно кога ќе ме запознаеш.
Се надевам се чувствуваш како да споделивме нешто убаво, исто како што се чувствувам и јас. Се надевам дека и ти ќе сакаш уште повеќе да споделиме еден со друг. Можеби и ти треба да напишеш ваква белешка, да ја пријавиш во некое списание или да ја ставиш во некоја торба или шише и да го оставиш некаде.
Можеби ќе го фатам ако го фрлиш од прозорот до кој седиш или ако ѝ го дадеш на личноста во соседната соба, па така да се шири од еден на друг и евентуално да стигне до мене.
Или можеби набљудувам погрешна личност.
Но, ти си тоа, нели?
Превземено од Мета.мк
