Анита Перовска за „Смртта на Иван Илич, Кројцерова соната, Отец Сергиј“ од Лав Н. Толстој

„СМРТТА НА ИВАН ИЛИЧ“ – Лав Н. Толстој

Користејќи совршени метафори, Толстој на фасцинантен начин ја разработува суштината на животот и смртта. Иван Илич ја сфаќа есенцијалноста на живеењето дури кога ќе остане болен и сам со своите мисли. Дали смртта избира и зошто баш него? Човечката метаморфоза остава длабоки и клучни дилеми на кои одговорите честопати остануват неискажани. Смислата на животот завршува со смрт.
Иван Илич, ставајќи се во положба на преиспитување на својот живот, го добива одговорот на својата животна приказна. Сè е подобро од смртта, а тој го поминува  животот во апсолутен мрак.
Совршена аналогија на настани, многу простор за преиспитување на сопствените одлуки и бесценето време за поправање на грешките за кои понекогаш плаќаме со најскапоценото, животот.
Ова е дело за смислата на човечката егзистенција, а Толстој е учителот кој неуморно години по неговата смрт нè насочува како да се справиме со суштината на сопственото постоење.

 

„КРОЈЦЕРОВА СОНАТА“ – Лав Н. Толстој

Големината на Толстој за и во книжевните кулоари ја сфатив по читањето на „Кројцерова соната“. Неговите дела не смеат да бидат предмет на аматерско читање за да се даде свој суд, туку апсолутно мора да подлежат на силна конекција помеѓу читателот и писателот.
Позднишев е само мостот помеѓу сите случувања и битките кои ги води самиот Толстој во рамките на системот во кој функционирал. Преку ликот на Позднишев на еден маестрален начин ги обработува сите девијации кои постојат во секојдневните физички врски. Љубомора, нееднаквост на половите, сексот и брачната заедница како несовршена форма на заедништво, потребата од целибат и апстиненција од телесни односи.
Користејќи ја средбата со непознат странец во возот, Позднишев ја разголува својата девијантност најмногу изразена преку љубомората и гадењето од својата сопруга, колоквијално раскажувајќи му како неговиот скептицизам доведува до нејзина смрт.

 

„ОТЕЦ СЕРГИЈ“ – Лав Н. Толстој

4.5/5
Би рекла дека преку ликот на отец Сергиј, Толстој го прави сопствениот автопортет или, пак, портретот на сите нас од кој веројатно најмногу стравуваме.
Степан не станува монах поради неговата спиритуалност, едноставно тоа е единстевниот начин да избега од реалноста на земниот живот и да го испосне не само телото туку и умот.
Толстој преку оваа негова парабола на еден концизен начин го разбработува покајанието на јеромонахот соблазнат од телесните страсти ставајќи ја на тест неговата верба во Бога.
Ова е кратка приказна за себепронаоѓањето и борбата со искушението и страста. Вербата не е подвиг, а духовноста не е прирачник со правила.