Рецензија од прв читател: Елена за „Девојката Смрт“ од Луцие Фаулерова
Човек толку долго го остри ножот што ножот му се наострува нему…
Роман за вечното бесконечно лутање на битието заробено во сопствениот амбис.
Романот на Луцие Фаулерова треба да се чита бавно, полека, за да се сфати дека во секоја реалност можно е присутно секое сеќавање/случување од книгата. Се чита бавно исто како што се живее тоа за коешто пишува. Депресијата и смртта од депресијата ја креираат авторската мисла за овој роман.
Роман-интертекст, зашто дополнително открива многу имиња, текстови за читање и препрочитување. Како една интригантна нишка за читателот да истражи. По малку личи и на прирачник или мини енциклопедија за самоубиствата со прецизна статистика. А на момент при читањето е токму како медицинско упатство за самоубиство. Но, сепак и роман за забавеното дишење од недоволно себеослободување.
Ова е роман каде што е опишан мозаикот на едно разнишано семејство преку сеќавањата на главниот лик Марија. За неа, за братот Адам, сестрата Мадленка. За мајката што ги напушта, но и за таткото којшто секогаш е тука како што тој умее да биде тука. Пишуван е во ритмичкиот такт на возот тадам-тадам што се чита и како приказна каде што практично во центарот на случувањата е брзиот воз како метафора за исто таквиот брз живот. Брз, што не може наеднаш да сопре и никако не може рикверц.
Девојката на пругата со разлетана глава е слика на опасното немање слух за себе.
Приказ за еден организиран раскош на живеењето и како тоа отуѓувањето од блискиот и непознатиот страв (за кој е нејасно и чудно од каде му е изворот) да се праша како си или да се каже те сакам доведува до функционално лудило и внатрешна заробеност. Депресијата е еднаква болест на најмоќната болест од која задолжително се умира. Болест која не простува и не му дозволува на бититето да ја има природната слобода. Мадленка умира од предозираност со лекови, но таткото од срам (феномен што зборува за пошироки длабочини) премолчува, па му ја препишува смртта на ракот. Тоа е уште еден молк кон заробеништво, што придонесува пропаст. Молкот и непотребната обземеност од вина прави и Марија да остане со затворено око и без јазик. И од млада и перспективна девојка со множество остварувања пред неа, останува само со своите илузии, зашто без јазикот не може ништо друго со своите потенцијали. Оттука, односот меѓу душата, илузијата, желбата за себеизградба и реалноста станува релевантен, односно преминува во неприспособеност што се стреми душата да биде поширока и попространа од сите судбини што може да ги понуди животот.
Бездруго, роман потсетник на есенцијалните: те сакам, извини, прости, благодарам кои се заборавени на маргините и роман за важноста на внатрешната слобода како нужност за постоењето и дишењето во светот којшто сами (ќе) го создаваме.
Пишува: Елена Остреска
