Опис
Еден од најтоплите книжевни обиди да се овековечи вечниот однос меѓу родителите и децата. Каменорезецот Ефраим би направил буквално сè за да ги заштити своите четири деца, кои веќе се возрасни луѓе. Сè почнува од моментот кога на старецот му соопштуваат дека на едниот син му се заканува смртна казна поради обидот да убие висок државен политичар. Ефраим тргнува на еден долг пат, кој ќе го соочи со потресноста на загубата, судската истрага, еврејското наследство, односот меѓу традицијата и модерноста, на домот и татковината. Авторот ги опишува предреволуционерните настани од 1905 година во Литванија, понудувајќи им на читателите бисери на светската мудрост.
„Со жена и со деца сите маки се послатки, но каде да ги најдеш сега? Се разлетаа, се растопија, испарија! Викај со сета сила – нема да те слушнат, рикај од плачење – нема да ти се одѕват. Зарем можеш да уловиш облак? Зарем можеш да го врзеш ветерот за синџир?
– На светот има само еден бог – рече Гирш погледнувајќи кон разграканите чавки. – И тој бог е насилството, а неговите ангели се камшиците. Сфати, само со насилство можеме да ги заштитиме своите татковци и своите деца… Со насилство, а не со молитви… Ти предлагам да ја оставиш Тората и да купиш оружје. Оружјето е светата книга на нашето време…
Со жените е како со водата. Кога црпиш од еден кладенец, можеш спокојно да спиеш, а кога трчаш со црпалката ту кон реката, ту кон езерото, ту кон мочуриштето, тогаш неизбежно и водата ќе ја загадиш.
Почекај, смрт, ќе ти одговорам, ќе ти одговорам. Седи и слушај.
Но на смртта не ѝ е битно кој кого љуби.
Смртта се љуби само себеси.
И затоа е вечна.
И затоа секогаш победува.
Тој беше убеден оти човек е жив сè додека има со кого да зборува. Ако половина ден не отвори уста, отпиши го од живите.“
Рецензии
Сѐ уште нема мислења